Stanisław Nawrot

Stanisław Nawrot (7 XI 1885 Siewierz na Śląsku – 20 II 1970 Warszawa), dyrygent. W młodości osiadł w Warszawie, kształcił się w szkole muzycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym (WTM) i w Instytucie Muzycznym (m.in. w kompozycji u Romana Statkowskiego). Jeszcze jako student rozpoczął współpracę, jako dyrygent orkiestr i zespołów muzycznych, z kabaretami i scenami popularnymi. W 1914 r. ewakuowany w głąb Rosji, w miejscowości Kostroma prowadził chóry, uczył dzieci muzyki, organizował przedstawienia. W 1918 r. wrócił do Warszawy i nieprzerwanie do wybuchu wojny był dyrygentem i, okresowo, kierownikiem muzycznym teatrów rewiowych i operetkowych. W 1936 r. w Teatrze Wielkim prowadził spektakle operetki Gejsza Jonesa. Od 1928 r. współpracował z chórem i orkiestrami Polskiego Radia. Podczas okupacji, w latach 1940–1942, dyrygował w Theater der Stadt Warschau. W 1945 r. w zrujnowanej Warszawie podjął organizację orkiestr. W 1946 r. dołączył do zespołu Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych. Dyrygował przedstawieniami Madame Butterfly Pucciniego (1946) i Wesołych kumoszek z Windsoru Nicolaia (1947). W 1948 r. przygotował muzycznie premiery Króla włóczęgów Frimla i Uprowadzenia z seraju Mozarta, został także kierownikiem chóru Opery Warszawskiej. Oprócz tej pracy wielokrotnie dyrygował spektaklami: Strasznego dworu Moniuszki (od 1950) i baletu Pan Twardowski Różyckiego (od 1951).

W tym samym czasie zajmował się działalnością pedagogiczną w Studium Kapelmistrzów Wojskowych i, w latach 1949–1966, w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Był muzykiem wszechstronnym, wszędzie użytecznym, dobrze znał teatr i dyrygencki fach.

Wg: Słownik biograficzny teatru polskiego, t. II, Warszawa 1994