Aleksander Tarnowski

Pierwszy tancerz Teatru Wielkiego w Warszawie. Był bratem bliźniakiem solisty baletu, Antoniego T.

1 lipca 1835 roku został przyjęty do warszawskiej szkoły baletowej, gdzie uczył się m.in. pod kierunkiem Mikołaja Grekowskiego i Maurice’a Piona. Debiutował na scenie Teatru Rozmaitości w przedstawieniach szkolnych: w roli Alonza w balecie Opiekun oszukany  (chor. M. Pion, muz. J. Stefani, lipiec 1835) i jako Leander w Dwóch posągach (chor. L. Thierry, muz. K. Kurpiński, październik 1836).

Ok. 1842 roku został przyjęty do zespołu baletowego Teatru Wielkiego, gdzie wystąpił m.in. w Figlach wieśniaczych (chor. M. Pion wg J. Corallego, muz. A. Adam, 1841), Paziach księcia Vandôme (chor. M. Pion, muz. V. Jirovec w oprac. J. Stefaniego, 1841), w roli Starszego zgromadzenia tancerzy w Rozbójniku morskim (chor. F. Taglioni, muz. A. Adam, po prem. w 1841 roku) i w Lucyperku (chor. M. Pion wg Perrota, muz. Reubing, J. Stefani, 1842). Dwa lata później, w lutym i marcu 1844 roku, partnerował słynnej Marii Taglioni w scenie uwodzenia z trzeciego aktu opery Robert Diabeł (muz. G. Meyerbeer, chor. M. Pion), a w styczniu wziął udział w premierze baletu Poranek indyjski (chor. F. Taglioni, muz. J. Stefani).

27 maja 1845 roku wystąpił w partii solowej Kapitana Edwarda w balecie Wyspa Amazonek  (chor. F. Taglioni, muz. J. Stefani). Następnie wystąpił m.in. jako Oficer w Zabawach zimowych, czyli Miłosnych intrygach (chor. P. Taglioni, muz. N.N., 1845), James w Sylfidzie (chor. M. Pion wg F. Taglioniego, muz. J.-M. Schneitzhoeffer, od 16 XI 1845), Paweł, narzeczony Anetty w Anetcie, czyli Śnie wieśniaczki (chor. F. Taglioni, muz. J. Stefani, 1846), solista w balecie Przybycie, zabawa i odjazd kolei żelaznej (chor. F. Taglioni, muz. J. Stefani, 1847), Hrabia de Saint-Leon w Hrabinie i wieśniaczce, czyli Przemianiu żon (tytuł oryg. Le diable à quatre, chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. A Adam, J. Stefani, 1847), jako Albrecht w Giselle (chor. trad. / R. Turczynowicz, muz. A. Adam w oprac. J. Stefaniego, 1848), Benedykt, narzeczony Klotyldy w Pięknej dziewczynie z Gandawy (chor. R. Turczynowicz wg Alberta, muz. A. Adam w oprac. J. Stefaniego, 1848), w tańcach w Markietance i pocztylionie (chor. F. Taglioni, muz. C. Pugni w oprac. J. Stefaniego, 1850), Salvatore Rosa w Katarzynie, córce bandyty (chor. R. Turczynowicz wg J. Perrota, muz. C. Pugni, J. Stefani, 1850), Febus w Esmeraldzie (chor. R. Turczynowicz, muz. C. Pugni w oprac. J. Stefaniego, 1851), w gawocie w Pałacu kryształowym w Londynie (chor. R. Turczynowicz, muz. J. Stefani, 1852), jako Hrabia Leonardo w Asmodei, diable rozkochanym (chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. Scaramelli, J. Stefani, 1853). W grudniu 1853 roku partnerował Carlotcie Grisi w czasie jej występów gościnnych w Warszawie m.in. w Giselle, Esmeraldzie i Katarzynie, córce bandyty. Ponadto wystąpił jako Fernando, narzeczony Inez w Paquicie, czyli Cyganach (chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. E. Deldevez w oprac. J. Stefaniego, 1854) i solista w Dwóch dniach karnawału w Wenecji (chor. C. Blasis, muz. J. Quattrini i in., 1857).

W 1858 roku musiał zrezygnować z występów z powodów nasilających się objawów choroby psychicznej, a jego role przejął brat, Antoni Tarnowski. Dzięki pomocy gościnnie występującej baleriny, Nadieżdy Bogdanowej, powrócił do występów na scenie. Partnerował Bogdanowej w okresie od marca do grudnia 1866 roku, występując u jej boku w baletach: Giselle, Asmodea, Modniarki, Korsarz, Rozbójnik morski i in. Wystąpił jeszcze jako tytułowy Monte Christo (chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. A. Georges, S. Moniuszko, 1866). Ostatni raz pojawił się w tej roli 5 maja 1867 roku.

„Obdarzony znakomitymi warunkami zewnętrznymi, gracją, zręcznością, lekkością tańca, odznaczał się również niezwykłą pracowitością i doskonałą pamięcią choreograficzną. Taniec był jego «drugą naturą»” („Gazeta Warszawska” 1848, nr 20).

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Joanna Sibilska-Siudym