Antoni Tarnowski

Od 1850 roku pierwszy tancerz Teatru Wielkiego w Warszawie. Brat bliźniak solisty, Aleksandra Tarnowskiego.

Od 1 lipca 1835 roku uczył się w warszawskiej szkole baletowej m.in. pod kierunkiem Mikołaja Grekowskiego i Maurice’a Piona. Już w lipcu 1836 roku wystąpił na scenie Teatru Rozmaitości w roli Ferdynanda w szkolnym przedstawieniu Opiekun oszukany (chor. M. Pion, muz. J. Stefani), a w październiku tego samego roku wykonał rolę starej gospodyni Katarzyny w balecie Dwa posągi (chor. L. Thierry, muz. K. Kurpiński). W 1841 roku wziął udział w balecie Paziowie księcia Vandôme (chor. M. Pion, muz. V. Jirovec w oprac. J. Stefaniego i J. Damsego) i wystąpił w roli Akbara w Rozbójniku morskim (chor. F. Taglioni, muz. A. Adam).

Około 1842 roku został przyjęty do zespołu baletowego Teatru Wielkiego, gdzie zatańczył m.in. w Lucyperku (chor. F. Taglioni, muz. J. Stefani, 1842). 21 marca 1843 wystąpił w parodii hiszpańskich tancerzy, wcielając się w rolę Manueli Dubinon, bawiąc warszawską publiczność (chor. F. Krzesińskiego, który wykonał parodię tańca Mariano Camprubi). Następnie wcielił się w następujące role: żony Maturyna w Fletrowesie zaczarowanym (chor. F. Bernardelli, muz. N.N., czerwiec 1843), Drużba w Weselu w Ojcowie (chor. M. Pion, J. Mierzyńska, L. Thierry, muz. K. Kurpiński, J. Stefani, b.d.), Edward w Wyspie Amazonek (chor. F. Taglioni, muz. J. Stefani, 1845), Oficer Gustaw w Anetcie, czyli Śnie wieśniaczki (chor. F. Taglioni, muz. J. Stefani, 1846) oraz solista w baletach: Mimili, czyli Styryjczykowie (chor. M. Pion, muz. J. Stefani, b.d.), Mleczarce szwajcarskiej (chor. M. Pion, muz. G. Rossini, V. Jirovec, W. R. Gallenberg w oprac. J. Stefaniego, b.d.), Markietance i pocztylionie (chor. F. Taglioni, muz. C. Pugni w oprac. J. Stefaniego, b.d.).

W 1850 roku objął stanowisko pierwszego tancerza, występując w solowych partiach: Gringoire'a w Esmeraldzie (chor. R. Turczynowicz wg J. Perrota, muz. C. Pugni w oprac. J. Stefaniego, 1851), w tańcu węgierskim z Konstancją Turczynowiczową w Pałacu kryształowym w Londynie (chor. R. Turczynowicz, muz. J. Stefani, 1852), Don Diego w Paquicie, czyli Cyganach (chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. E. Deldevez w oprac. J. Stefaniego, 1854), w Polce huzarce w Divertissement tancerskim (chor. R. Turczynowicz, muz. N.N., 1854), jako Amato w Wyspie miłości (chor. F. Taglioni, muz. W. Gährich, J. Stefani, J. Małgocki, K. Majeranowski, 1856), Adonis w Wenus i Adonisie (chor. C. Blasis, muz. L. Casamorata, F. A. Blasis, G. Bajetti, 1856), tytułowy Faust (chor. C. Blasis, muz. Viviani, G. Bajetti,  L. Casamorata, F. A. Blasis, P. Mandanici, 1856), solista w balecie Dwa dni karnawału w Wenecji (chor. C. Blasis, muz. J. Quattrini i in., 1857). Był pierwszym polskim odtwórcą roli  Konrada w Korsarzu (chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. A. Adam w oprac. J. Stefaniego, F. Chopin, 1857), tańczył tez jako Federici w Marco Spadzie (chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. D. Auber w oprac. G. Rożnieckiego, 1858), Henryk w Modniarkach, czyli Bazarze paryskim (chor. R. Turczynowicz wg P. Borriego, muz. M. Strebinger, 1859) i Konrad w Dziewicach jeziora (chor. R. Turczynowicz, muz. G. Rożniecki, 1860).

W 1856 roku, po ustąpieniu ze sceny swojego brata Aleksandra, przejął z powodzeniem jego role, m.in. Albrechta w Giselle (chor. trad. / R. Turczynowicz, muz. A. Adam w oprac. J. Stefaniego, od 6 VII 1856), Hrabiego Leonarda w Asmodei, diable rozkochanym (chor. R. Turczynowicz wg J. Maziliera, muz. Scaramelli, J. Stefani, od ok. 1857) i Jamesa w Sylfidzie (wzn. R. Turczynowicz wg F. Taglioniego, muz. J.-M. Schneitzhoeffer, 1864).

Partnerował wszystkim balerinom występującym gościnnie na scenie warszawskiej: Carlotcie Grisi, Claudinie Coqui, Elizie Casati i Nadieżdzie Bogdanowej. 11 lutego 1866, tańcząc z Bogdanową pas de deux z baletu Asmodea, uległ poważnej kontuzji i był zmuszony zrezygnować z dalszej kariery scenicznej. Tydzień później odbył się jego benefis i przeszedł na emeryturę. Od 1868 roku był nauczycielem wyższych klas w warszawskiej szkole baletowej.

Podobnie jak jego brat, Aleksander, dysponował ujmującą aparycją; wykonywał równolegle role wymagające charakterystycznego, groteskowego zacięcia i te pochodzące z klasycznego repertuaru w stylu noble.

Joanna Sibilska-Siudym