Albin Fechner (26 II 1913 Bochum – 9 II 1986 Poznań), śpiewak – baryton. Pracując jako kasjer w poznańskim Banku Związku Spółek Zarobkowych w latach 1933–1938, kształcił głos w Wielkopolskiej Szkole Muzycznej, gdzie uzyskał dyplom z odznaczeniem. Otrzymał I nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Śpiewaczym (1935). Po odbyciu służby wojskowej na sezon 1938/39 został zaangażowany do Opery Poznańskiej. Podczas okupacji mieszkał w Warszawie, pracując w kawiarniach; wówczas przez krótki czas uczył się śpiewu u Adama Didura. Wziął udział w kampanii wrześniowej, był więźniem Majdanka i Oświęcimia. W sezonie 1945/46 należał do zespołu solistów Opery Poznańskiej, ale nagle przerwał karierę i przez trzy lata pracował na stanowiskach urzędniczych w Gdańsku i w Krakowie. W 1949 r. wrócił na scenę i do 1957 r. był solistą Opery Warszawskiej, odtwarzając m.in. role Miecznika (Straszny dwór Moniuszki), Kostryna (Goplana Żeleńskiego), Ibn Hakii (Jolanta Czajkowskiego). Sukcesy odnosił jako Germont (Traviata Verdiego, 1952), Scarpia (Tosca Pucciniego, 1953), Tomski (Dama pikowa Czajkowskiego, 1955), Fryderyk (Lohengrin Wagnera, 1956); w estradowych prezentacjach oper śpiewał Janusza (Halka Moniuszki) i Walentego (Faust Gounoda). Później był solistą Teatru Wielkiego w Poznaniu, gdzie nastąpił kulminacyjny moment jego kariery artystycznej. Rozwinęły się zwłaszcza jego dyspozycje dramatyczne zarówno wokalne, jak aktorskie. Można je było dostrzec już w Warszawie.

Jego żoną była śpiewaczka, Aniela Fechnerowa (mezzosopran), również solistka Opery Warszawskiej w tych samych latach co mąż. Wielokrotnie odtwarzała rolę Jadwigi w Strasznym dworze, Łariny w Eugeniuszu Onieginie i Marty w Jolancie Czajkowskiego; wykonywała też partie Wdowy w Goplanie i Guwernantki w Damie pikowej. Śpiewakiem jest także ich syn, Jerzy Fechner, działający w Poznaniu.

Według: Słownik biograficzny teatru polskiego, t. III (w druku)