Bogdan Hussakowski

Ukończył Wydział Aktorski krakowskiej PWST w 1963 r. i Wydział Reżyserii PWST w Warszawie w 1967 r. Podczas studiów reżyserskich asystował w warszawskim Teatrze Klasycznym, a pierwszym samodzielnym spektaklem był Jasny, pogodny dzień Pawlika w Teatrze Starym w Krakowie, w 1966 r. Reżyserował przeważnie w Krakowie. Jego ulubionymi autorami byli Gogol, Witkacy, Beckett. W latach 1974–1979 był dyrektorem Teatru im. Kochanowskiego w Opolu. W 1977 r. debiutował jako reżyser operowy wystawiając Sonatę Belzebuba Bogusławskiego na podstawie dramatu Witkacego w Operze we Wrocławiu. Scenografię do spektaklu zaprojektował Jan Polewka, a kierownictwo muzyczne objął tamtejszy dyrektor, Robert Satanowski. W ostatnim roku swojej opolskiej kadencji Hussakowski został zaproszony do pracy nad Trojankami Bruzdowicz, na podstawie dramatu Eurypidesa, wystawionymi w Sali im. Młynarskiego Teatru Wielkiego w Warszawie (1984). Obok współczesnego instrumentarium kompozytorka wykorzystała także dźwięki nagranych na taśmę etnicznych instrumentów z Azji i Afryki oraz zrekonstruowane instrumenty starogreckie. W spektaklu występowały zarówno partie śpiewane, jak i mówione partie aktorskie, co miało przybliżyć dzieło do antycznej formy teatru. Przygnębiający spektakl ukazujący los pokonanego narodu wzbudził żywe zainteresowanie krytyki.

Hussakowski, już jako dyrektor Teatru im. Jaracza w Łodzi, w 1980 r. wystawił w łódzkim Teatrze Wielkim Tannhausera Wagnera. Jeszcze w tym samym roku powrócił do sali kameralnej Teatru Wielkiego, aby pracować nad Kopciuszkiem Rossiniego ze scenografią Jana Polewki. Spektakl został wystawiony z myślą o Ewie Podleś, która od kilku lat deklarowała chęć zaśpiewania tytułowej partii. Zawodem dla najmłodszej części publiczności był wybór włoskiej wersji libretta. W grudniu tego samego roku Hussakowski wystawił Halkę Moniuszki w Operze Miho Nagato w Tokio. W 1984 r. Satanowski, który objął dyrekcję Teatru Wielkiego w Warszawie, przeniósł na stołeczną scenę wrocławską inscenizację Sonaty Belzebuba. Widownię rozśmieszała groteskowa fabuła Witkacego. Muzyka Bogusławskiego była jednak powszechnie krytykowana za zbytnią oszczędność, monotonię i przesadne podporządkowanie się tekstowi. Problemem była także aktorstwo warszawskich solistów, którzy źle czuli się w przerysowanej konwencji gry narzuconej im przez reżysera. Największe wrażenie na widowni wywarła liryczno-dramatyczna sopranistka koloraturowa, Jadwiga Gadulanka w roli Hildy Fajtcacy, która jako jedyna postać sceniczna miała w swojej partii efektowne wokalizy. W tym samym sezonie inscenizacja ta została przeniesiona do Teatru Wielkiego w Łodzi. W latach 1992–1999 Hussakowski pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru im. Słowackiego w Krakowie. Jego kolejnymi przedsięwzięciami operowymi były przedstawienia w Operze Śląskiej w Bytomiu w 1992 (Faust Gounoda) i w Operze i Operetce Krakowskiej w 1993 r. Do końca życia intensywnie pracował w teatrach dramatycznych. Krytycy dopatrywali się w jego twórczości wnikliwego, choć nie pozbawionego ironii, spojrzenia na polską rzeczywistość. Przez ponad 40 lat pracował i wykładał w krakowskiej PWST. Był uwielbiany przez studentów. Po przeżytym wylewie miał kłopoty z mówieniem. Napisał wówczas list do swoich uczniów, w którym szczegółowo wyjaśniał jak należy się z nim porozumiewać. Jako dyrektor teatru stawiał sobie za wzór Zygmunta Hübnera i jego ideę tworzenia bogatego repertuaru opartego na wielu różnych indywidualnościach twórczych. Podczas pogrzebu reżysera została wykonana słynna aria Królowej Nocy z Czarodziejskiego fletu.