-
Nota biograficzna
Bożena Brun-Barańska (31 III 1919 Warszawa – 7 IX 1993 Warszawa), śpiewaczka – mezzosopran. Głos kształciła u Wiktora Brégy’ego. Debiutowała 26 kwietnia 1947 r. jako Pani Reich w Wesołych kumoszkach z Windsoru Nicolaia na Scenie Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie i została zauważona w recenzjach. W latach 1948–1950 była solistką Opery Wrocławskiej, doskonaliła wówczas swoje umiejętności wokalne u Franciszki Platówny. Odnosiła tam sukcesy, podobnie jak podczas artystycznej pracy w Operze Poznańskiej (1950–1954). Wraz z ówczesnym jej dyrektorem, dyrygentem Walerianem Bierdiajewem, któremu powierzono dyrekcję Opery Warszawskiej, przeniosła się do Warszawy; solistką stołecznej sceny i Teatru Wielkiego pozostawała aż do 1980 r.
Zajmowała mocną pozycję odtwórczyni ról charakterystycznych: Małgorzaty w Czterech gburach Wolfa-Ferrariego (1954), Sąsiadki w Wieczorze prządek Kodálya (1955), Starej Hrabiny w Damie pikowej Czajkowskiego (1955), a także drugoplanowych, lecz popisowych dla niższych kobiecych głosów, jak Marta (Faust Gounoda, od 1956 r.), Marcelina (Cyrulik sewilski Rossiniego, od 1957 r.), Suzuki (Madame Butterfly Pucciniego, od 1957 r.), Karczmarka (Borys Godunow Musorgskiego, od 1960 r.). Wielokrotnie śpiewała tytułową Carmen w operze Bizeta (od 1957 r.). Była Cześnikową w przedstawieniu Strasznego dworu Moniuszki inaugurującym 20 listopada 1965 r. działalność odbudowanego Teatru Wielkiego. Później upamiętniła się w rolach Katarzyny (Bunt żaków Szeligowskiego, 1967), Łariny (Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego, od 1967 r.), Emilii (Otello Verdiego, 1969).
Miała bujne kształty, głos o dużym wolumenie, ciemnej barwie i zmysłowej wibracji. Uważano ją za urodzoną komiczkę. Działała w Kole SPATiF przy Teatrze Wielkim, była osobą dowcipną i cieszyła się sympatią w operowym zespole.
Za: Słownik biograficzny teatru polskiego, t. III (w druku)
