Izabela Chełkowska-Wolczyńska

Absolwentka wydziału malarstwa poznańskiej PWSSP oraz wydziału architektury wnętrz warszawskiej ASP. Projektuje ekspozycje muzealne np. Wystawę sreber francuskich w Pałacu w Wilanowie, przestrzenie targowe np. polskie pawilony na targach Expo w Sewilli, a także loga, opracowania graficzne książek oraz materiały reklamowe. W teatrze debiutowała robiąc scenografię do Powieści teatralnej Bułhakowa -  telewizyjnego spektaklu w reż. Macieja Wojtyszki z 1987 r. Od tego czasu często z nim współpracowała. W 1990 r. wystawili w warszawskim teatrze Studio Tamarę Krizanca. Za oprawę plastyczną tego spektalu Chełkowska była wielokrotnie nagradzana. W 1998 r. nawiązała kontakt z Teatrem Wielkim. Początkowo tworzyła oprawy dla imprez np. Koncertu Inauguracyjnego Roku Chopinowskiego oraz wystaw, np. przygotowanej wspólnie z Muzeum Teatralnym ekspozycji Zawsze ten sam... Fryderyk Jarosy. W 1999 r. zrealizowała scenografię do Viva Moniuszko, viva Verdi! w reżyserii Janusza Kijowskiego - spektaklu złożonego z wielkich chórów operowych z dzieł Verdiego, Moniuszki, Czajkowskiego, Webera i Wagnera. Każdej części przedstawienia towarzyszyła zmiana dekoracji przedstawiająca inną krainę geograficzną. Rok później podjęła się pracy nad baletem La dolce vita na podstawie filmów Felliniego z muzyką Nino Roty w opracowaniu Krzesimira Dębskiego w choreografii Zofi Rudnickiej. Chełkowska zaprojektowała do tego przedsięwzięcia ponad 300 różnych kostiumów, które były najbardziej dominującym elementem spektaklu. Recenzenci zarzucali wręcz, że spektakl przerodził się w rewię lub w pokaz mody. Ostatnim do tej pory projektem Chełkowskiej w Teatrze Wielkim była scenografia do Wesołej Wdówki Lehara w reżyserii Wojtyszki wystawionej w 2002 r. z okazji setnej rocznicy urodzin Jana Kiepury. Scenografka zaprojektowała trzy monumentalne, eklektyczne dekoracje i ponad dwieście groteskowych kostiumów. Inscenizacja miała być w zamyśle autorów autoironiczną kpiną. Zdaniem krytyków próba wystawienia operetki w Teatrze Wielkim okazała się jednak pomyłką, a spektakl był nieudany.

Scenografie Chełkowskiej charakteryzują się rozmachem i wyobraźnią plastyczną. Często determinują sposób, w jaki widz patrzy na przedstawienie. Oryginalność prac tej scenografki wynika z jej pozateatralnych doświadczeń przy aranżowaniu przestrzeni.