Jacek Laszczkowski, śpiewak – tenor. Do 2010 r. również sopranista. Edukację muzyczną rozpoczął od nauki gry na klarnecie, studia wokalne w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie ukończył z wyróżnieniem. Odnosił sukcesy na konkursach wokalnych w Vercelli i Tuluzie.  Już jako student zadebiutował w Warszawskiej Operze Kameralnej jako Pedrillo w Uprowadzeniu z seraju Mozarta, której solistą pozostał przez wiele lat i z którą odbył kilka tournees po Europie. Występował w rolach tenorowych i kontratenorowych na najbardziej prestiżowych scenach europejskich, m.in. w wiedeńskiej Kammeroper (Ernesto w Don Pasquale Donizettiego), mediolańskiej La Scali (tytułowa w Graczu Prokofiewa), londyńskiej Covent Garden (Anfione w Niobe, regina di Tebe Steffaniego). Grał w filmach fabularnych, m.in. Dusza śpiewa w reżyserii Krzysztofa Zanussiego. Prowadził programy telewizyjne. W 2003 r. magazyn „Opernwelt” przyznał mu tytuł śpiewaka roku, miano śpiewaczki roku otrzymała wówczas Anna Netrebko. W 2007 r. TV Arte nakręciła godzinny film będący portretem artysty.

W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej dał się poznać jako znakomity interpretator repertuaru współczesnego. W 2001 r. wystąpił u boku Olgi Pasiecznik i Jerzego Artysza w operze Ignorant i szaleniec Mykietyna, wcielając się w postać Kelnera Wintera.  W 2005 r. stworzył wielką kreację w roli Szalonej w Curlew River Brittena. Recenzenci docenili znakomitą technikę wokalną Laszczkowskiego, która pozwoliła mu zmierzyć się z niezwykle skomplikowaną partią Szalonej, a także zdolności aktorskie śpiewaka, przejmująco kreślącego postać zrozpaczonej matki.

W ostatnich latach występuje na scenach polskich teatrów operowych zarówno w partiach tenorowych z żelaznego repertuaru, takich jak Alfred w Traviacie Verdiego (Szczecin, 2011) i Pinkerton w Madame Butterfly Pucciniego (Szczecin, 2012), jak i w nowszym repertuarze (

Śpiewa tenorem o ciemnej barwie oraz dużej ekspresji, a aparycja i wszechstronność talentu aktorskiego pozwalają mu zarówno wcielać się w partie amantów, jak i kreować role charakterystyczne, w których odnosi zazwyczaj wielkie sukcesy. Koledzy ze sceny mówią o nim, że kradnie przedstawienia, skupiając na sobie całą uwagę publiczności.