Janusz Kijowski

W młodym wieku śpiewał w chórze dziecięcym przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1978 r. ukończył wydział reżyserii w łódzkiej PWSFTviT. Jeszcze podczas studiów debiutował filmem dokumentalnym Z.K. Sieradz, który traktował o życiu więźniów i strażników z zakładu karnego w Sieradzu. Jego debiutancką fabułą był Indeks, który to obraz jednak nie został dopuszczony do dystrybucji przez cenzurę. Wyreżyserował kilkanaście filmów, za które otrzymał wiele nagród i wyróżnień w kraju i za granicą. Okazją do pierwszego kontaktu z teatralną sceną była inscenizacja Kotki na rozgrzanym od słońca blaszanym dachu Williamsa we wrocławskim Teatrze Współczesnym, w 1987 r. Odtąd regularnie pracował w teatrach dramatycznych, zwłaszcza w olsztyńskim teatrze im. Stefana Jaracza. Jego pierwszym spektaklem operowym był Zamek księcia Sinobrodego Bartoka grany razem z baletem tego samego kompozytora – Cudowny Mandaryn, w Teatrze Wielkim w Warszawie. Premiera miała miejsce w 1999 r. Scenografię do obu spektakli zaprojektował Andrzej Kreütz-Majewski. W części operowej wieczoru wystąpiła wybitna węgierska mezzosopranistka Eva Marton. Było to pierwsze wystawienie opery Bartoka na scenie Teatru Wielkiego po pamiętnej premierze sprzed 30. Laty, w realizacji Aleksandra Bardiniego ze scenografią Tadeusza Kantora. W swojej interpretacji Kijowski podjął temat zagrożenia, jakim jest całkowite odkrycie się przed swoim partnerem. Operę traktował jako ucieczkę od epatującego brutalizmem kina i azyl dla prawdziwej sztuki. W następnym sezonie podjął się jeszcze inscenizacji koncertu chóralnego Viva Moniuszko, viva Verdi!, na który składały się partie chóralne z oper Verdiego, Moniuszki, Czajkowskiego, Webera i Wagnera. W 2004 r. został mianowany dyrektorem Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie.