JERZY GRANOWSKI (22 XII 1902 Józefatów k/Łaska – 22 X 1990 Warszawa), śpiewak – tenor. Ukończył Konserwatorium w Warszawie i zadebiutował tu w teatrze wojskowym w roli Franka we Flisie Moniuszki (1927). Jako śpiewak i aktor udzielał się w teatralnych zespołach objazdowych, teatrach rewiowych i operowych (Warszawa, Bydgoszcz, Poznań, Wilno, Katowice). Po wykonaniu epizodycznej partii Grzesia w Strasznym dworze Moniuszki w 1936 r. w Teatrze Wielkim w Warszawie, został solistą tej sceny. W operach powierzano mu drobne role, jak Remendado w Carmen Bizeta, Strzelec w Markizie Kienzla, Gaston w Traviacie Verdiego, Siebel w Fauście Gounoda. Czołowe role grał w wystawianych w tym okresie w Teatrze Wielkim operetkach. Podpisał angaż na sezon 1939/40.

            Podczas okupacji działał w konspiracji pracując jako kelner. Od 1946 r. ponownie będąc solistą stołecznej Sceny Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie, wykonywał wielki repertuar tenorowy. Był Pinkertonem w Madame Butterfly Pucciniego, Jontkiem w Halce Moniuszki i Jankiem w Sprzedanej narzeczonej Smetany (wielokrotnie), także Fentonem w Wesołych kumoszkach z Windsoru Nicolaia i Pedrillem w Uprowadzeniu z seraju Mozarta. Z następnych ważnych ról wymienić trzeba takie jak Pan Damazy i Stefan (Straszny dwór Moniuszki, 1949), Grabiec i Kirkor (Goplana Żeleńskiego, 1949), Dzidzi (Hrabina Moniuszki, 1951), Cavaradossi (Tosca Pucciniego, 1953), Herman (Dama pikowa Czajkowskiego, 1955). 16 listopada 1958 r. obchodził w sali „Romy”, ówczesnej siedzibie Opery Warszawskiej, jubileusz 30-lecia pracy artystycznej, śpiewając partię Jontka. Solistą tego teatru pozostał do końca sezonu 1960/61.

            Wysoki, o regularnych rysach twarzy, zdolny aktor, miał dobre warunki sceniczne przy średnich możliwościach wokalnych; predyspozycje do ról charakterystycznych przeważały nad lirycznymi.

                                   Za: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. III (w druku)