JERZY  WĘSŁAWSKI  (9 VII 1926 Wilno – 28 XII 1997 Warszawa), wiolonczelista. Pochodził z z patriotycznej i wielce zasłużonej dla Wilna rodziny – zajmowała przez długi czas mieszkanie po Moniuszce prowadząc tam muzyczny salon Węsławskich. Dziad Jerzego, Michał, sędzia, był pierwszym obieralnym  prezydentem miasta Wilna. Ojciec, Stanisław, adwokat, kompozytor, i muzyczny recenzent wileńskiej prasy, animował życie kulturalne miasta, w czasie wojny działał w konspiracji i w AK; aresztowany przez Niemców i więziony na Łukiszkach, został rozstrzelany w Ponarach. Jerzego naukę gry na wiolonczeli w polskim Konserwatorium w Wilnie u Arnolda Rezlera przerwała wojna. Po ustąpieniu Niemców z Wilna, kontynuował naukę w Konserwatorium litewskim, a jednocześnie pracował w orkiestrach Państwowej Filharmonii Republiki Litewskiej i polskiego teatru muzycznego „Lutnia”. W 1945 roku z zespołem tego teatru ewakuował się do Torunia. Tam podjął studia (i ukończył je) na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Jednocześnie w Bydgoszczy grał w Państwowej Orkiestrze Symfonicznej (1945-1948) i Orkiestrze bydgoskiej rozgłośni Polskiego Radia (1948-1952) tworzonych przez Arnolda Rezlera oraz kształcąc się w tamtejszej średniej szkole muzycznej. W 1952 roku przeniósł się do orkiestry Opery Poznańskiej i wstąpił na studia w tamtejszej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej do klasy Kazimierza Wiłkomirskiego. Po roku podążył ze swą wiolonczelą za profesorem mianowanym (1953) dyrektorem Państwowej Filharmonii i Opery Bałtyckiej, tam grał w orkiestrze i studiował w uczelni w Sopocie i Gdańsku; zwieńczył studia spóźnionym dyplomem.

              Jego życie ustabilizowało się, gdy w 1955 roku, jako jeden z najlepszych młodych wiolonczelistów został zaangażowany do orkiestry Opery Warszawskiej. Ożenił się z solistką baletu, Mariquitą Compe. Był wieloletnim koncertmistrzem, kierownikiem Orkiestry (1958-1960). Zakładał Radę Orkiestry, grał w efemerycznym Kwartecie Teatru Wielkiego (1963). Pracował z oddaniem z młodymi muzykami dokładając starań o podnoszenie poziomu gry całego zespołu. Wyjeżdżał z Teatrem na zagraniczne występy, a po pięknym solo wiolonczelowym w IV akcie Halki  Moniuszki prezentowanej w Teatrze Bolszoj w Moskwie (grudzień 1967), wyróżniła go rosyjska prasa. Czuł się członkiem teatralnej rodziny, potrafił cenić artystyczne talenty kolegów. Na 90.te urodziny wybitnego dyrygenta Mieczysława Mierzejewskiego opublikował o nim piękny artykuł w prasie kulturalnej (1995). 

            Współpracował z Filharmonią Narodową, i zespołami kameralnymi, jak „Musicae Antique Varsoviensis” i „Con moto”. Był wieloletnim pedagogiem Akademii Muzycznej w Łodzi.  

Zainicjował wzniesienie na warszawskich Powązkach pomnika poświęconego pamięci Polaków pomordowanych w wileńskich Ponarach.

            W Teatrze Wielkim cieszył się autorytetem artystycznym i moralnym. Po czterdziestu latach pracy, odszedł z Teatru na własną prośbę w 1995 roku.