Skojarzenie ostatniej opery Piotra Czajkowskiego z jedyną operą autorstwa Béli Bartóka zakrawa na karkołomny pomysł. No bo jak go uzasadnić? Tematycznej jedności pomiędzy Jolantą a Zamkiem Sinobrodego na pierwszy rzut oka nie widać, do tego przesłodzony idiom rosyjskiego twórcy wydaje się kompletnie nie pasować do odkrywczego arcydzieła wizjonera z Węgier.

Jeśli jednak przyjrzeć się obu operom uważniej, to ich zestawienie przestaje szokować. Wybrane kompozycje są jednoaktówkami, a Jolanta nosi najbardziej eksperymentalne rysy z całego artystycznego portfolio Czajkowskiego. Mariusz Treliński jeszcze wyraźniej uwypuklił związek pomiędzy oboma dziełami. Ukazał mianowicie dwie bohaterki zanurzone w świecie zdominowanym przez mężczyzn, kobiety, które dzielą to samo pragnienie wyzwolenia się z zależności.

Siła scenicznej perswazji dyptyku jest przemożna. Podczas nowojorskiej próby generalnej przedstawienia doskonale zdał sobie z tego sprawę Peter Gelb, dyrektor Metropolitan Opera.