Julia Mierzyńska

Córka aktora Andrzeja Mierzyńskiego i Teresy z Chilińskich; zamężna Nienatkiewicz, matka Julii Nienatkiewicz, zamężnej Krajkowskiej (ślub 30 XII 1849). W latach 1817--26 była primabaleriną baletu warszawskiego, a także choreografką i pedagogiem. Uczyła się gry aktorskiej w Szkole Dramatycznej pod kierunkiem Bonawentury Kudlicza i tańca u Gaetano Petinettiego.

2 lipca 1816 roku debiutowała na scenie Teatru Narodowego w roli Miłości w balecie Diana i Endymion (chor. Teresa Ginetti-Guerri, muz. N.N.). W sezonie 1817/18 kontynuowała edukację baletową pod kierunkiem Fortunato Bernardellego i występowała w jego baletach. Kolejnym jej nauczycielem i mistrzem był Louis Thierry.

Występowała jako aktorka w rolach komediowych; grała role chłopięce i subretek m.in. Florę w Panu Geldhabie, Elwirę w Mężu i żonie (obie sztuki A. Fredry), Wiktora w Koszyku wiśni J. A. M. Monperlier. Ostatecznie zdecydowała się zostać tancerką, ale swoje umiejętności aktorskie wykorzystywała, tworząc ciekawe role w repertuarze baletowym, m.in. jako: Julia w Nowej osadzie Terpsychory nad Wisłą (chor. L. Thierry, muz. K. Kurpiński, Teatr Narodowy, 1818), solistka w pas de deux z Mauricem Pionem w Tomi i Leontyna, czyli Rokoszanie włoscy (chor. L. Thierry, walki – h. Debray, muz. N.N., Teatr Narodowy, 1818), solistka w Turniejach rycerskich i porwaniu, czyli Opuszczonej małżonce (chor. H. Debray, muz. N.N., Teatr Narodowy, 1819), solistka w balecie Mały Pocet, czyli Leśna sierota (chor. L. Thierry, K. Kurpiński, G. Rossini, Creht, Teatr Narodowy, 1820), Bryzeida w Marsie i Florze (chor. L. Thierry, muz. K. Kurpiński, Teatr Narodowy, 1820), solistka w Karnawale weneckim (chor. L. Thierry, muz. N. N., Teatr Narodowy, 1821), tytułowa Nina w Ninie, czyli Obłąkaniu z miłości (chor. L. Thierry, muz. Hart, Teatr Narodowy, 1821), solistka w balecie Hołd cnotom (później pt. Hołd wdziękom, chor. L. Thierry, muz. N.N., Teatr Narodowy, 1821), w roli Studenta w balecie Studenci na wakacjach (chor. L. Thierry, muz. N.N., Teatr Narodowy, 1822), jedna z Trzech Gracji (chor. L. Thierry, muz. K. Kurpiński, I. Moscheles, Teatr Narodowy, 1822), solistka w Dansomanii, czyli Miłości i sztuce (chor. H. Debray, muz. F. Lessel, Teatr Narodowy 1822), solistka w Zaślubinach nad brzegiem morza (chor. Carelle, muz. N.N., Teatr Narodowy, 1822), solistka w balecie Inkle i Jaryka, czyli Heroina amerykańska (chor. L. Thierry, muz. Hart? Teatr Narodowy,1823), solistka w Dwóch sułtankach (chor. M. Pion wg F. Szlancowskiego, muz. J. Damse, Teatr Narodowy, 1823), Wenus w Nowym Narcyzie (chor. Carrey, muz. N. N., Teatr Narodowy, 1823), Basia, córka Grzegorza w Powrocie z wojny (chor. Carrey, muz. J. Damse, Teatr Narodowy, 1824), solistka w baletowej wersji Cyrulika sewilskiego (chor. Carrey, muz. N.N., Teatr Narodowy, 1824), Lizetta w Dziewczynie źle strzeżonej (chor. Carrey? muz. N.N., Teatr Narodowy, 1824), tytułowa Cyrce w balecie Cyrce czarownica, czyli Glaukus i Scylla (chor. M. Pion, muz. J. Damse, Teatr Narodowy, 1824).

Była współautorką choreografii baletu Wesele krakowskie w Ojcowie, opracowując m.in. słynnego solo-mazurka, z którego wykonania potem słynęła (chor. wspólnie z M. Pionem i L. Thierry, muz. K. Kurpiński, J. Damse, Teatr Narodowy, 1823).Wznowiła balet Frantostwa Arlekina (wystąpiła w roli Kolombiny, chor. F. Bernardelli, muz. N.N., Teatr Narodowy, 1825) i opracowała balet Święto żniwa, czyli Uroczystość Cerery i Tańce tureckie, w których wystąpiła jako solistka (muz. N.N., Teatr Narodowy, 1825).

W sezonie 1825/26 pełniła funkcję pierwszej tancerki, dyrektora baletu i kierownika szkoły baletowej. Ostatnim jej baletem były Tańce narodowe (muz. N.N., 9 V 1826). W maju 1826 roku odeszła z teatru na własne żądanie. Miesiąc później wyszła za mąż za kapitana wojsk rosyjskich, Grzegorza Nienatkiewicza.

Joanna Sibilska-Siudym