KRYSTYNA JAMROZ (29 VIII 1923 Busko-Zdrój – 9 VII 1986 Warszawa) śpiewaczka – sopran. Po dorywczych lekcjach gry na fortepianie i śpiewu (u Stefana Beliny-Skupiewskiego) studia wokalne odbyła w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu w klasie Ireny Bardy-Tartyłło. W Operze zadebiutowała we Wrocławiu w 1946 r. jako Hrabina Ceprano i Paź w Rigoletcie Verdiego – przy Adzie Sari śpiewającej partię Gildy. Przez dziesięć lat (1947–1957) była solistką Opery Wrocławskiej. W kolejnych rolach coraz wyraźniej ujawniał się jej talent dramatyczny. W Operze Poznańskiej (solistka do 1962) obsadzano ją w najtrudniejszych partiach literatury operowej (m.in. Turandot, Amelia w Balu maskowym Verdiego); pokonywała je z powodzeniem.

            Na początku 1962 r. dyrektor Bohdan Wodiczko zaangażował ją do Opery Warszawskiej i odbudowywanego Teatru Wielkiego. Tu wykonywała m.in. partie Aidy w operze Verdiego, Ulany w Manru Paderewskiego, Leonory (Trubadur Verdiego), Elwiry (Don Juan Mozarta), Halki w operze Moniuszki. Wykreowała pamiętne role Marszałkowej (Kawaler srebrnej róży Straussa, 1962), Matki (Więzień Dallapiccoli, 1963), Elżbiety (Don Carlos Verdiego, 1964). Przygotowała rolę Marii w Wozzecku Berga (1965), opery już po próbach generalnych wycofanej z repertuaru wraz ze zdymisjonowaniem dyrektora Wodiczki. Z biegiem czasu silniejsze wrażenie wywierała jako dramatyczna aktorka operowa niż śpiewaczka. Tak było w przypadku doskonałej Desdemony (Otello Verdiego, 1969), Kasandry i Hanki w operach Witolda Rudzińskiego Odprawa posłów greckich (1972) i Chłopi (1974), a także Matki Joanny w Diabłach z Loudun Krzysztofa Pendereckiego (1975) i wstrząsającej Hekuby w Trojankach Joanny Bruzdowicz (1979). Uczestniczyła w zagranicznych występach Teatru Wielkiego, m.in. na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Wiesbaden i w Essen (1972, jako Magda Sorel w Konsulu Menottiego). Była członkiem Rady Teatru Wielkiego powołanej w 1971 r. przez dyrektora Zbigniewa Śliwińskiego.

            W okresie 1978–1979 była zatrudniona jako śpiewaczka w przedsiębiorstwie Polskie Radio i Telewizja [Komitet d/s Radia i Telewizji], gdzie jej mąż, Sergiusz Mikulicz, był jednym z dyrektorów. 1 lutego 1980 r. przeszła na emeryturę i wyjechała do Kambodży z mężem, mianowanym tam ambasadorem PRL. Po powrocie do kraju wróciła w Teatrze Wielkim do roli Hekuby we wznowionych Trojankach (1984).

            Była urodziwą blondynką, o zdecydowanych rysach twarzy i proporcjonalnej figurze. Jej sopran miewał ostre brzmienia, ale talent aktorski czynił ją nader wyrazistą osobowością sceniczną. Od 1995 r. w jej rodzinnym mieście Busku-Zdroju organizowany jest doroczny Festiwal Muzyczny im. Krystyny Jamroz.

 Za: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. III (w druku)