-
Nota biograficzna
MARYLA KARWOWSKA (6 XII 1903 Warszawa – 12 X 1967 Chicago), śpiewaczka – sopran. Głos kształciła pod kierunkiem Wacława Brzezińskiego. Zadebiutowała w Teatrze Wielkim w Warszawie w marcu 1925 roku jako Siebel w Fauście Gounoda; została przyjęta do zespołu i występowała na stołecznej scenie do wybuchu wojny. Wykonywała mniejsze partie, często w operach polskich: Filenis Statkowskiego (Myrtis), Zemsta Noskowskiego (Klara), Straszny dwór (Hanna) i Hrabina (Bronia) Moniuszki, Beatrix Cenci Różyckiego (Dolorida), Casanova Różyckiego (Caton), Syrena Maliszewskiego (Biruta), Ijola Rytla (paź Heno). Recenzenci pisali o niej pochlebnie. Jednak prawdziwą popularność zdobyła w repertuarze operetkowym, w latach 1930-1938 nierzadko goszczącym na scenie Teatru Wielkiego. Blondynka o kobiecych kształtach łączyła bowiem piękny, ruchliwy sopran z wdziękiem, zalotnością i promiennym uśmiechem. Jednocześnie jej partie operowe coraz większą miewały wagę, np. Blonda w Uprowadzeniu z seraju Mozarta (1928), Liu w Turandot Pucciniego i Manon, tytułowa w operze Masseneta (1932). W sezonie 1934/1935 wraz z innymi polskimi artystami występowała w USA w przedstawieniach Halki Moniuszki, zorganizowanych przez Adama Didura. W 1938 brała udział w strajku okupacyjnym w Teatrze Wielkim i należała do komitetu strajkowego. Podczas okupacji niemieckiej śpiewała wraz z mężem, tenorem Januszem Popławskim w operetkowym repertuarze Theater der Stadt Warschau (1941-1943). W rezultacie po wojnie, decyzją komisji weryfikacyjnej Związku Artystów Scen Polskich (ZASP), na pewien czas utraciła prawa do występów publicznych, ale już od stycznia 1946 roku, z wielkim powodzeniem odtwarzała Rozynę w Cyruliku sewilskim Rossiniego wystawionym na Scenie Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych (MTD) Warszawy. Od 1947 śpiewała na koncertach, grała w teatrach dramatycznych i w Operetce Warszawskiej. Od końca lat pięćdziesiątych dawała lekcje śpiewu i impostacji głosu wokalistom i aktorom.
Latem 1967 roku wyjechała do USA, zmarła nagle na lotnisku w Chicago, gdy wracała do kraju.
Wg: Słownik Biograficzny teatru polskiego, t. II, Warszawa 1994
