MICHAŁ SZOPSKI  (1915-2011), śpiewak - tenor. Urodzony w Warszawie, studiował chemię na Politechnice Warszawskiej i podjął pracę w Instytucie Metalurgii i Metaloznawstwa. Jednocześnie śpiewał w chórze przy Katedrze św. Jana. Usłuchał rad, by kształcić głos. Pobierał lekcje u Grzegorza Orłowa. Powołany do wojska (1936), wstąpił do Podchorążówki w Pułtusku. Po roku wrócił do Warszawy i do studiów wokalnych. Uczył się w Konserwatorium Warszawskim i w studio operowym przy Teatrze Wielkim; tu w 1939 roku zadebiutował w roli Jontka w Halce Moniuszki. Okupację przebył w Warszawie, zgodnie z zawodem chemika, produkował mydło. Walczył w Powstaniu Warszawskim na Żoliborzu. Po zakończeniu wojny nadal odbywał służbę, w stopniu kapitana,  jako solista zespołów muzycznych Centralnego Domu Żołnierza. Jednocześnie dołączył do grupy artystów, którzy wśród ruin zniszczonej Warszawy uruchomili Scenę Muzyczno-Operową. Po pracach remontowych przy niewielkim teatrze przy ul. Marszałkowskiej 8, w dniu 4 grudnia 1945 roku Szopski wyszedł na scenę w historycznej pierwszej po wojnie premierze w stolicy.  Zapamiętano, że wspaniale zaśpiewał Cania w Pajacach Leoncavalla. Odtąd odtwarzał czołowe partie tenorowe w kolejnych heroicznych premierach tego teatru: Pinkertona (Madame Butterfly Pucciniego), Fausta (tytułowa w operze Gounoda), Fentona (Wesołe kumoszki z Windsoru Nicolaia), Belmonte (Uprowadzenie z seraju Mozarta).

Dla reaktywowanej firmy płytowej „Odeon” nagrał pieśni powstańcze Armii Krajowej: Szturmówkę i Warszawskie dzieci, nie mówiąc o pieśniach, m.in. Karłowicza, a następnie, w duecie z Aliną Bolechowską, wiązance kolęd. Występował na koncertach tzw. masowych, w parkach i na terenach sportowych. Przysparzało mu to popularności. Zdemobilizowany (1947), otrzymał z Ministerstwa Kultury i Sztuki stypendium na studia wokalne w Mediolanie, ale, ze względu na ówczesne warunki polityczne, jego pobyt tam trwał krótko. Gdy Opera zaczęła działalność w gmachu „Romy”(1949), Szopski nadal był niezastąpiony. Śpiewał główne role tenorowe, w Strasznym dworze (Stefan), Eugeniuszu Onieginie (Leński), Goplanie (Grabiec), Cyganerii (Rudolf), Hrabinie (Kazimierz), Traviacie (Alfred), Damie pikowej (Herman), i in. W tych premierach bywał partnerem dożywających wtedy swej sławy wielkich gwiazd, jak Wanda Wermińska i Ewa Bandrowska-Turska. Drobnej figury, o bardzo jasnych włosach, nie miał dobrych warunków scenicznych, ani aktorskiej wiarygodności, ale jego tenor typu lirico spinto rzadkiej był mocy i włoskiej urody. Jedyna jego płyta („Polskie Nagrania” SX 1356; 1981,1985) potwierdza blask głosu artysty, świetną dykcję i muzykalność – w ariach z oper, w jakich oklaskiwała go publiczność, w tym Cavaradossiego (Tosca), Radamesa (Aida), Księcia (Rigoletto). Cieszył się ogromną sympatią słuchaczy. Oddany Operze, brał udział w powszechnej po wojnie akcji odgruzowywania  Warszawy; pracował łopatą w miejscu, gdzie później stanął odbudowany Teatr Wielki.

Jednak w 1961 roku znalazł się w licznej grupie zwolnionych przez dyr. Bohdana Wodiczkę. Przyjęty wówczas do Państwowej Opery Objazdowej (1962), był tam solistą i dyrektorem (od 1966) aż do likwidacji tej placówki (1972). Został potem opiekunem wokalnym solistów Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego (1973-1976). Na koniec był pedagogiem chóru Teatru Wielkiego (1981-1992). Po raz ostatni wystąpił na tej scenie w 1994 roku w „Turnieju tenorów”.