Roland Aeschlimann

ROLAND AESCHLIMANN, scenograf. Uczęszczał do Szkół Rzemiosł Artystycznych w Biel i Bazylei. Praktykę zawodową rozpoczął w latach 50. jako asystent w szwajcarskich teatrach m.in. w Teatrze Wielkim w Genewie, oraz na festiwalach w Salzburgu i Bayreuth. Spotkał się tam ze słynnymi scenografami: Josefem Svobodą i Carstenem Neherem. Silne wrażenie wywarło na nim spotkanie z austriackim dyrygentem Herbertem von Karajanem oraz niemieckim plastykiem Gerdem Richterem. Pracował w teatrach na całym świecie, np. w Operze w Osace w Japonii, londyńskim Covent Garden, Theatre de la Monnaie w Brukseli, Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Zajmował się sztuką użytkową. Jego projekty były nagradzane na wystawach w Amsterdamie, Paryżu, Brnie, Pradze i Warszawie. Lata 1965–1967 spędził w Japonii, studiując starojapońskie formy teatralne. Od 1976 do 1980 r. pracował jako główny scenograf w Teatrze Wielkim w Genewie. Stworzył tam dekoracje do Salome Straussa, Wielkiej Księżny Gerolstein Offenbacha, Trubadura Verdiego, Ifigenii na Taurydzie Glucka, Łaskawości Tytusa Mozarta. W kwietniu 1981 r. odbyła się premiera Holendra Tułacza Wagnera w Teatrze Wielkim w Warszawie ze scenografią Aeschlimanna. Koncepcja niemieckiego reżysera Erharda Fischera polegała na ukazaniu akcji scenicznej jako snu Senty – w tej roli wystąpiła Hanna Lisowska. Aeschlimann musiał zaprojektować przestrzeń kojarzącą się z sennym marzeniem. Klaustrofobiczne ograniczenie miejsca dostępnego śpiewakom i drastyczne obniżenie okna scenicznego połączone z rozgrywaniem wielu scen w parterze zaowocowało jednak konsternacją dużej części publiczności, której forma ta wydała się zbyt nowatorska. Aeschlimann powrócił do Polski jeszcze raz, 18 lat później, tworząc scenografię do Studenta Żebraka Millockera w Teatrze Wielkim w Poznaniu.