Sven Erixon

Działał pod pseudonimem X-et. Studiował w Królewskiej Szwedzkiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 20. zdobył uznanie krytyków i publiczności europejskich galerii. W swoich pracach inspirował się najróżniejszymi kierunkami plastycznymi: od średniowiecznej sztuki ludowej do niemieckiego ekspresjonizmu. Wiele podróżował, zwłaszcza po Hiszpanii i południowej Francji. Studiował zarówno dzieła dawnych mistrzów, np. Goyi, czy Velazqueza, jak i współczesnych sobie artystów w rodzaju Gustava Klimta i Egona Schiele. W 1932 r. był jednym z założycieli grupy Kolor i forma, która zrzeszała szwedzkich ekspresjonistów i prymitywistów. Jednym z obszarów jego zainteresowań było malarstwo monumentalne. Zaprojektował olbrzymi gobelin pod tytułem Melodie przy rynku dla Filharmonii w Göteborgu oraz wielkie malowidło ścienne w foyer Teatru Miejskiego w Upsali. W latach 1943–1953 był wykładowcą swojej rodzimej uczelni. W 1944 r. debiutował jako scenograf teatralny w Krwawych godach Lorki w Królewskim Teatrze Dramatycznym w Sztokcholmie. Później pracował przy inscenizacjach shakespearowskich dramatów, m.in. Romea i Julii oraz Ryszarda III. W 1950 r. zaprojektował scenografię do baletu Panna Julia Rangstroma na podstawie dramatu Strindberga w choreografii Birgit Cullberg. W późniejszym okresie pracował także nad oprawą spektakli operowych.

Panna Julia w choreografi Cullberg była wystawiana w Teatrze Wielkim w 1975 r. jako część spektaklu Balety Birgit Cullberg ze scenografią Władysława Wigury oraz ponownie w 1999 r. tym razem ze scenografią Erixona, grana jednego wieczoru z Carmen w choreografii Matza Eka, syna Cullberg, a po wznowieniu z Cudownym mandarynem Bartoka w choreografii Emila Wesołowskiego. Współcześnie scenografia Erixona nie wywarła już tak mocnego wrażenia, jak 50 lat wcześniej, była jednak cennym świadectwem powojennej awangardy teatralnej i przez to wzbudzała zainteresowanie widowni.