Tadeusz Bursztynowicz (21 III 1920 Złoczew, pow. Sieradz – 6 V 1985 Szczecin), dyrektor teatru. We Włodzimierzu Wołyńskim i we Lwowie uczęszczał do szkoły muzycznej. Od 1943 r. przebywał w Warszawie; był żołnierzem podziemia, pracując jednocześnie jako urzędnik, a potem kelner w restauracji Znachor. W stopniu podporucznika (pseudonim „Miś”) wziął udział w Powstaniu Warszawskim, a po jego upadku przeszedł przez obóz w Pruszkowie. Gdy znalazł się w Krakowie (1945), spotkał tam Adama Didura, u którego podczas okupacji pobierał lekcje śpiewu. Okazał się jednak urodzonym menedżerem.

Będąc administratorem i dyrektorem Opery Śląskiej (1945–1950), zapewnił tej scenie stabilność i możność artystycznego rozwoju; tuż po wojnie przez półtora roku prowadził teatr na własną odpowiedzialność finansową jako de facto prywatny jego właściciel. Okazał się skutecznym i dobrze pamiętanym dyrektorem Operetki Warszawskiej (1953–1957, 1960–1970), kładł zręby pod ukształtowanie teatru muzycznego w Szczecinie (1971–1985) o wszechstronnym repertuarze, także operowym i baletowym. Doprowadził tam do otwarcia Opery na Zamku. Zajmował się też reżyserią.

Dwukrotnie był dyrektorem Opery Warszawskiej. W latach 1950–1952 kierował przedsiębiorstwem pod nazwą Państwowa Opera i Filharmonia Warszawska i oddzieloną już od Filharmonii (1952) Państwową Operą Warszawską. Rozpoczął wówczas przebudowę gmachu Romy, by zapewnić tej scenie godne warunki działania. Wiosną 1957 r. przyjął dyrekcję i kierownictwo artystyczne Państwowej Opery w Warszawie, lecz w atmosferze walki o tytuł dyrektora odbudowywanego Teatru Wielkiego jesienią 1959 r. zrezygnował ze stanowiska.

W pracy dyrektorskiej cechowała go energia i wysoka kultura osobista. Znaczna część środowiska artystycznego uznawała jego kompetencje i darzyła sympatią – w domowych pamiątkach po nim zachowały się listy od Jarosława Iwaszkiewicza, Andrzeja Stopki, Ady Sari, Ewy Bandrowskiej-Turskiej, Olgi Sawickiej, Tadeusza Szeligowskiego, Adama Didura, Zygmunta Latoszewskiego, Stefana Beliny-Skupiewskiego, Jerzego Semkowa, Roberta Satanowskiego.

Jego żoną była śpiewaczka Jadwiga Lachetówna (ceniona solistka Opery Śląskiej), syn Jacek Bursztynowicz jest aktorem.

Za: Słownik biograficzny teatru polskiego, t. III (w druku)