Ute Frühling-Stief

Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Brunszwiku. Po ukończeniu uczelni został przyjęty jako projektant kostiumów do Teatru Muzycznego w Gelsenkirchen. Następnie związał się z Municipal Theater w Munster i w Hessian State Theatre w Wiesbaden. Regularnie współpracował ze znanymi niemieckimi scenografami i reżyserami. W 1987 r. stworzył kostiumy do Zemsty nietoperza  Straussa powstałej w koprodukcji Baden State Theater w Karlsruhe z warszawskim Teatrem Wielkim w reżyserii Koenemanna. Premiera odbyła się w Warszawie w noc sylwestrową. Kostiumy Fruhlinga były lekko groteskową wariacją na temat mieszczańskiej mody drugiej połowy XIX wieku. Spektakl był niecierpliwie oczekiwany przez publiczność, a premierę transmitowano na żywo w telewizji. Niestety przedstawienie rozczarowało większość widzów za sprawą złego tempa i mało subtelnych gagów. Wiele żartów sytuacyjnych było przyjmowanych przez widownię w całkowitej ciszy. Drugim spotkaniem z warszawską Operą Narodową była dla Fruhlinga praca przy Kserksesie Haendla w 1991 r., ponownie w reżyserii Koenemanna i we współpracy ze sceną w Karlsruhe. Był to ostatni spektakl zaplanowany za dyrekcji Roberta Satanowskiego. Warstwa plastyczna była kolażem barokowych wyobrażeń o oriencie i miała ukazać umowną sztuczność epoki. Ten pomysł inscenizacyjny w połączeniu z zabawymi epizodami postaci charakterystycznych zyskał przychylność widowni. Krytyka zgodnie jednak uznała, że warszawskiej orkiestrze i śpiewakom zabrakło umiejętności potrzebnych do wykonania barokowej opery. Powodem tego był brak tradycji wystawiania takich dzieł na stołecznej scenie. Jasną stroną warstwy muzycznej było basso continuo prowadzone przez klawesynistkę Danutę Kojro.W tym samym roku dyrektor Sławomi Pietras zarządził wznowienie Zemsty nietoperza z poprzednią scnenografią i z kostiumami Fruhlinga, ale w odświeżonej inscenizacji Zbigniewa Bogdańskiego. Nowa, krótsza o 40 minut wersja spektaklu z gościnnymi występami sopranistki Grażyny Brodzińskiej oraz aktora i komika - Jana Kobuszewskiego, okazała się pełnym sukcesem. Fruhling pracuje głównie w niemieckich teatrach operowych. Stworzył kostiumy do ponad 200-u spektakli w tym m.in. do Cyrulika sewilskiego Rossiniego w Bayerische Staatsoper w 1998 r., Marii Stuart Donizettiego w Hessiches Staatstheater w 2000 r., Falstaffa Verdiego w Badisches Staatstheater w 2002 r. Płaszcza Pucciniego w Grazer Oper w 2004 r., Tannhausera Wagnera w Theater Osnabruck w 2009 r. W latach 2002–2006 pełnił funkcję etatowego kostiumografa w Baden Staatsoper. Dwukrotnie jeszcze zapraszany był do Polski, gdzie pracował nad inscenizacjami Student żebrakiem Millockera w 1999 r. i Tannhausserem w 2009 r. Oba spektakle wystawione były w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Jest artystą o ogromnym doświadczeniu potrafiącym dopasować swoje projekty do najrozmaitszych koncepcji inscenizacyjnych.