Wacław Brzeziński

WACŁAW  BRZEZIŃSKI (15 IX 1878 Warszawa – 13 II 1955 Warszawa), śpiewak – baryton. Pracował na kolei i studiował na Politechnice Warszawskiej. Jednocześnie brał lekcje u znanego pedagoga wokalistyki, autora jednego z pierwszych polskich podręczników do nauczania śpiewu, Witolda Aleksandrowicza. Dalej kształcić głos wyjechał do Włoch i tam zadebiutował (1904). W warszawskim Teatrze Wielkim wystąpił w 1906 roku jako Silvio w Pajacach Leoncavalla; od 1909 wiązał go z tą sceną stały angaż. Miał nie najlepsze warunki sceniczne, ale głos dźwięczny, o aksamitnym brzmieniu, dobrze wyszkolony, i grał z aktorskim talentem. Doskonale wykonywał czołowe role barytonowe w operach włoskich, jak też w dziełach Wagnera. Zasłynął w kontuszowych rolach moniuszkowskich, m.in. Janusza w Halce i Miecznika w Strasznym dworze. Odtwarzał też ważne postaci w innych operach polskich, jak Blaks w Erosie i Psyche Różyckiego i Piast w Starej baśni Żeleńskiego. W recenzjach zbierał same pochwały.

            W latach pierwszej wojny działał na rzecz uruchomienia opery i wszedł w skład zarządu zrzeszenia artystów opery. W 1926 roku wycofał się ze sceny i poświęcił się pracy pedagogicznej. Zyskał w tej dziedzinie wielki autorytet, szkolił głosy m.in. Jana Kiepury, Jerzego Czaplickiego, Eugeniusza Mossakowskiego, Maryli Karwowskiej. Po drugiej wojnie uczył w Łodzi, w 1947 roku obchodził w Warszawie jubileusz czterdziestopięciolecia pracy artystycznej, od 1950 był kierownikiem wokalnym stołecznej Opery.

                        Wg: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. I, Warszawa 1973