Witold Rowicki

WITOLD ROWICKI  (26 II 1914 Taganrog w Rosji - 1 X 1989 Warszawa), dyrygent, dyrektor teatru. Po repatriacji rodziny do Polski (1923) i latach szkolnych spędzonych w Żywcu i Nowym Sączu, odbył studia w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie (1931-38) w zakresie gry na skrzypcach i teorii muzyki. Wcześnie sam zaczął uczyć, a także dyrygować (1933).  W latach 1940-44 organizował koncerty okupacyjne, a jednocześnie grał na altówce w Filharmonii Generalnego Gubernatorstwa (GG) w Krakowie, reprezentacyjnej orkiestrze Trzeciej Rzeszy, i  kształcił się w dyrygenturze u jej szefa, Rudolfa Hindemitha (brata słynnego kompozytora, Paula). Tuż po wojnie został kierownikiem muzycznym rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie, a także, niewiele później, w Katowicach. Zorganizował tam orkiestrę, i  był dyrektorem artystycznym Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia (WOSPR) – od 1947 roku zastępcą Grzegorza Fitelberga - w Katowicach. W okresach 15 IX 1950 – 1 IV 1955 i 1 IX 1958 – 30 VI 1977 (przejście na emeryturę) był dyrektorem artystycznym Filharmonii Warszawskiej, w 1955 przemianowanej na Filharmonię Narodową.

            Należał bez wątpienia do najwybitniejszych polskich dyrygentów powojennego półwiecza, prowadził, jedną po drugiej, dwie najlepsze w kraju orkiestry, dawał w ich programach wiele prawykonań, odbywał zagraniczne tournées. Źle jednak znosił rotacje na stanowiskach, zwłaszcza artystyczną rywalizację z Bohdanem Wodiczką. Poza sporadycznymi koncertowymi wykonaniami oper w Filharmonii (np. Orfeusz i Eurydyka Glucka,1953, 1963), i współpracą przy operetkowych premierach Danuty Baduszkowej w Gliwicach i w Gdyni (1957,1958) teatrem muzycznym się nie interesował. Ze względu na mocną pozycję w polskiej kulturze był człowiekiem wpływowym. I kiedy Wodiczko w krótkim czasie wydźwignął Operę Warszawską sposobiącą się do przeprowadzki do odbudowywanego gmachu na niespotykany wcześniej poziom wykonawczy i repertuarowy, co szerokim echem odbiło się w całej Europie, Rowicki doprowadził do dymisji Wodiczki i zniweczenia wszystkich zaawansowanych już planów. Na okres 9 VI 1965 – 6 IV 1966 przyjął dyrekcję muzyczną Opery Warszawskiej i wziął udział w uroczystościach otwarcia Teatru Wielkiego po odbudowie. 19 listopada 1965 roku program galowego koncertu wypełniła muzyka i poezja polska, a honor w nim uczestnictwa z Rowickim, który dyrygował orkiestrą Filharmonii Narodowej, dzieliły zespoły TW (Orkiestra i Chór Męski) soliści i operowi dyrygenci: Mieczysław Mierzejewski i Zdzisław Górzyński. Dzień później, 20 listopada 1965, Rowicki poprowadził spektakl Strasznego dworu inaugurujący operową działalność na nowej scenie. Partyturę Moniuszki wykonał sumiennie i bez żadnych skrótów, co spotkało się zarówno z uznaniem, jak i z krytyką. Sprawował też kierownictwo muzyczne prapremiery Jutra Bairda (Warszawa, 18 IX 1966). 

            Odtąd nigdy więcej nie stanął w orkiestrowej fosie Teatru Wielkiego.