Zbigniew Krawczykowski

Zbigniew Krawczykowski (24 III 1916 Piotrków Trybunalski – 21 XI 1985 Warszawa), kierownik literacki. Zafascynowany teatrem, w 1938 r. rozpoczął w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (PIST) w Warszawie studia reżyserskie, lecz przerwała je wojna. Później był słuchaczem Wydziału Filozofii na Uniwersytecie Warszawskim (1946), a w Łodzi, w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (PWST), ukończył studia na Wydziale Dramaturgicznym (1948) pod kierunkiem Leona Schillera. Jednocześnie zarabiał na utrzymanie jako referent prasowy w instytucji Techniczna Obsługa Rolnictwa (1946–1947), a następnie (krótko) jako redaktor w dziale wydawniczym P.P. (Przedsiębiorstwa Państwowego) „Film Polski”. W Łodzi pisał także artykuły do czasopisma „Łódź Teatralna” oraz felietony i recenzje dla tamtejszej rozgłośni Polskiego Radia. W 1949 r. w Warszawie pracował w Instytucie Teatrologicznym Ministerstwa Kultury i Sztuki i wykładał w stołecznej PWST oraz w Liceum Technik Teatralnych. Od września 1949 r. był kierownikiem literackim w teatrach dramatycznych Wrocławia, Krakowa (tam także wykładał w PWST) i Warszawy.

1 grudnia 1964 r. zaangażowany został do warszawskiego Teatru Wielkiego jako kierownik literacki i dramaturg, w 1974 r. stał się kierownikiem działu Redakcji Wydawnictw i Reklamy; odszedł z Teatru Wielkiego w 1981 r. W tym czasie redagował bardzo starannie programy operowe i baletowe, zamieszczał w nich – oprócz szkiców o dziele i librett – noty biograficzne i wypowiedzi realizatorów, ilustracyjną ikonografię, fragmenty literackie, reprodukcje afiszów i historyczne fotografie, szkice projektów oprawy scenograficznej aktualnej premiery. W wywiadzie udzielonym „Życiu Warszawy” (23 grudnia 1979 r.) określił istotne zadania kierownika literackiego: jego zdaniem taki zawód wymaga, by być doradcą i partnerem kierownika artystycznego, sugerować decyzje repertuarowe, wpływać na całokształt działalności teatru.

Opracowywał słuchowiska radiowe, a dla potrzeb różnych krajowych scen także scenariusze teatralne, dokonywał adaptacji sztuk i przekładów dramatów Kleista, Brechta, Ibsena, Dürenmatta, Frischa oraz – sporadycznie – librett operowych. Układał okolicznościowe montaże (np. na rocznice partyjne). Umiał grać na fortepianie.