Barbara Hanicka

BARBARA HANICKA, scenograf. Studiowała na wydziale architektury wnętrz krakowskiej ASP, a następnie  ukończyła na tej samej uczelni studium scenografii (1980), gdzie uczyła się pod kierunkiem Lidii i Jerzego Skarżyńskich. Karierę rozpoczęła w Nowym Jorku jako asystent scenografa. Debiutowała po powrocie do Polski w 1982 r. dekoracją do Miłości czystej u kąpieli morskich i, granej tego samego wieczoru, Nocą tysięczną drugą Norwida w Słupskim Teatrze Dramatycznym. Wkrótce Jerzy Grzegorzewski obejrzał jej prace na wystawie prac dyplomowych ASP w warszawskiej Zachęcie i zaprosił ją do współpracy. Tak rozpoczął się jej piętnastoletni okres działalności w warszawskim teatrze Studio i ponad dwudziestoletni związek artystyczny z Grzegorzewskim. Jednocześnie przyjmowała liczne zlecenia z  teatrów w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Gdańsku, Teatru Telewizji i innych. Jako już doświadczona scenograf, mająca na swoim koncie ponad 30 realizacji, została zaproszona do warszawskiego Teatru Wielkiego, by zaprojektować przestrzeń do opery Capuleti i Motecchi Belliniego. Premiera odbyła się w 1992 r. i był to pierwszy spektakl zrealizowany w Teatrze po złożeniu rezygnacji przez dyrektora Roberta Satanowskiego. Publiczność i krytyka zachwyciły się partiami Julii, śpiewanymi przez obeznaną z technikami bel canto sopranistką, Zdzisławą Donat. Inscenizacja była statyczna, śpiewacy często stali na proscenium twarzami do widzów, czym spektakl zbliżał się do formy koncertu. Oprawa plastyczna nie zyskała uznania. Kostiumom zarzucano małą efektowność, a scenografii, pomimo jej ruchomości i funkcjonalności, szarość i oszczędność. Przyczyną tego był z jednej strony skromny budżet, jakim dysponował wówczas Teatr Wielki, z drugiej poglądy estetyczne Hanickiej, która nie znosiła stylizacji i estetyzujących rozwiązań. Po objęciu przez Grzegorzewskiego dyrekcji warszawskiego Teatru Narodowego w 1997 r. związała się na stałe ze sceną dramatyczną przy Placu Teatralnym. Do opery powróciła dopiero w 2012 r. scenografią do Madame Butterfly Pucciniego w Operze na Zamku w Szczecinie. Jest jednym z najważniejszych polskich scenografów. Zrealizowała projekty do około 80 przedstawień. Jej prace charakteryzują się rozwijającymi się formami i wysoce indywidualnym stylem kostiumów, które współgrają ze sceniczną akcją.