Antoni Przetakiewicz

Antoni Przetakiewicz (31 VII 1917 Skępe – 26 III 2013 Warszawa), kierownik. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Wymyślinie. Od 1933 r. pracował w jednostkach samorządu terytorialnego w Skępem i w Mińsku Mazowieckim. Podczas okupacji niemieckiej wywieziony na przymusowe roboty, od 1942 r. zatrudniony był w Saksonii przy budowie dróg kolejowych. W 1945 r. powrócił do Polski i pracy w Zarządzie Gminy oraz Prezydium Rady Narodowej w Skępem, łącząc to jednocześnie ze studiami w Wyższej Szkole Nauk Administracyjnych w Łodzi. W 1949 r. przeniósł się do Warszawy. Był kierownikiem administracyjno-gospodarczym Centralnego Ośrodka Szkolenia Kadr Ministerstwa Kultury i Sztuki w Jadwisinie k. Warszawy (do 1951 r.), dyrektorem Państwowego Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze” w Karolinie (do 1955 r.), Polskiego Zespołu Tańca (do 1957 r.), Sceny Objazdowej opery warszawskiej (do 1958 r.) i Państwowej Opery Objazdowej (do 1965 r.).

Zaangażowany do Teatru Wielkiego, w kwietniu 1965 r. został kierownikiem Biura Obsługi Widzów (BOW). Odznaczał się wyjątkową pracowitością, osobistym zaangażowaniem w wykonywane zajęcia i zdolnościami organizacyjnymi. Potrafił zapewniać Teatrowi wysoką frekwencję. W jubileuszowym wydawnictwie 25 lat Opery Warszawskiej w Polsce Ludowej, 1945-1970 (Warszawa 1970) zamieścił tekst Teatr Wielki i jego publiczność. Z informacji w nim zawartych wynika, że w ciągu pięciu lat (1965–1970) przeciętna frekwencja na przedstawieniu wynosiła 97%, a współpracujące z Teatrem zakłady pracy i instytucje wykupywały stale 750 miejsc abonamentowych, działała sieć Społecznych Organizatorów Współpracy z Teatrem Wielkim. BOW realizowało zamówienia na bilety zbiorowe i indywidualne. Antoni Przetakiewicz interesował się socjalnym składem widowni, zależało mu na młodych widzach, pomagał w urządzaniu wycieczek młodzieży ze swego rodzinnego Skępego do Teatru Wielkiego. Osobiście z rozwagą rozdzielał zaproszenia na premiery dla dziennikarzy i gości specjalnych.

Wśród pracowników Teatru Wielkiego cieszył się dużym autorytetem. Był członkiem Rady Teatru (1971–1973) jako pełnomocnik Dyrektora. W 1979 r. odszedł na emeryturę.