Gerard Wilk

Pierwszy solista baletu Opery Warszawskiej (od 1965 roku Teatru Wielkiego), solista Baletu XX Wieku, pedagog, reżyser.

Edukację baletową rozpoczął w bytomskiej szkole baletowej, ucząc się pod kierunkiem Haliny Hulanickiej. Następnie przeniósł się do warszawskiej szkoły baletowej, gdzie uczył się m.in. u Aleksandra Sobola. W 1961 zdobył II nagrodę w pionie szkolnym w kategorii solistów na II Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego. Po ukończeniu szkoły w 1964 roku został zatrudniony w zespole baletowym Opery Warszawskiej.

Początkowo występował w scenach zespołowych, m.in. w balecie Wierchy (chor. E. Papliński, muz. A. Malawski, 1962) i jako Darcon w Dafnisie i Chloe (chor. A Rodrigues, muz. M. Ravel, 1964). Następnie przez rok był solistą w zespole baletowym Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego. Na przełomie kwietnia i maja 1965, w czasie występów gościnnych w Jugosławii, wziął udział w widowisku Piękna nasza Polska cała (chor. J. Gogół, H. Komorowska, muz. w oprac. B. Konowalskiego) i wystąpił w chorwackim tańcu ludowym Kolo (chor. J. Gogół, S. Wetter, muz. ludowa).

Od sezonu 1965/66 roku występował w Teatrze Wielkim, tańcząc m.in. jako Satyr (1965) oraz w Oberku, Tańcu góralskim i Krakowiaku (1966) w Panu Twardowskim (chor. S. Miszczyk, muz. L. Różycki), we wstawkach tanecznych w operach Straszny dwór (muz. S. Moniuszko, reż. J. Merunowicz, chor. Z. Kiliński, 1965) i Halka (muz. S. Moniuszko, reż. B. Dąbrowski, chor. E. Papliński, 1965), jako Chłopiec z Grupy Czerwonej w Święcie wiosny (chor. A. Rodrigues, muz. I. Strawiński, 1965), Rotbart i solista w pas de trois (1966) oraz Książę Zygfryd (1967) w Jeziorze łabędzim (chor. trad. / R. Kuzniecowa, muz. P. Czajkowski).

W listopadzie 1966 roku awansował na stanowisko koryfeja i wystąpił m.in. w: Nocy Walpurgi w operze Faust (muz. Ch. Gounod, reż. L. Štros, chor. S. Stanisławska, 1966), w Tańcu boga wojny w operze Aida (muz. G. Verdi, reż. D. Baduszkowa, chor. W. Gruca, 1966), jako solista w Tarantela pas de trois w Nokturnie i Taranteli (chor. W. Gruca, muz. K. Szymanowski, 1966), Harnaś w Harnasiach (chor. E. Papliński, muz. K. Szymanowski, 1966), Przyjaciel Basilia i Basilio w Don Kichocie (chor. A. Cziczinadze, muz. L. Minkus, 1967). W styczniu 1968 roku awansował do rangi drugiego solisty i wystąpił m.in. jako Myśliwy w Salonie warszawskim (chor. W. Gruca, muz. M. K. Ogiński, M. Szymanowska, F. Janiewicz, 1968), Hrabia Albert w Giselle (chor. trad. / A. Cziczinadze, muz. A. Adam, 1968), Paolo we Francesce da Rimini (chor. A. Cziczinadze, muz. P. Czajkowski, 1968), Zefir we wstawce baletowej w operze Hrabina (muz. S. Moniuszko, reż. J. Merunowicz, chor. S. Miszczyk, 1969), tytułowy Spartakus (chor. J. Czanga, muz. A. Chaczaturian, 1968) i Książę w Kopciuszku (chor. A. Cziczinadze, muz. S. Prokofiew, 1969). Od 1970 roku był pierwszym solistą w balecie Teatru Wielkiego. Ostatnią rolą wykonaną na stołecznej scenie był Romeo w Romeo i Julii (chor. A. Cziczinadze, muz. S. Prokofiew, 1970).

W marcu 1970 roku na scenie Teatru Współczesnego w Warszawie opracował choreografię w przedstawieniu Play Strindberg F. Dürrenmatta (reż. A. Wajda, muz. J. Maksymiuk).

W latach 1970–81 był solistą w zespole Maurice’a Béjarta Balet XX Wieku, gdzie wystąpił m.in. w baletach: Święto wiosny (muz. I. Strawiński), Ognisty ptak (muz. I. Strawiński), jako Tybalt w Romeo i Julia (muz. H. Berlioz), Kawaler w Gaîté Parisienne (muz. J. Offenbach), Orzeł i Piłkarz w Amor di Poeta (muz. R. Schumann, N. Rota), a także w Ce que la mort me dit (muz. VI Symfonia G. Mahlera), Serait – ce la Mort (muz. R. Strauss), Golestan, ou le jardin des roses (trad. muz. irańska), Notre Faust (muz. J. S. Bach, tango argentyńskie), Le Marteau sans Maitre (muz. P. Boulez), Bolero (muz. M. Ravel), Mathilde (muz. R. Wagner) i Les Vainqueurs (muz. R. Wagner i muz. indo-tybetańska).

Od 1981 roku mieszkał na stałe w Paryżu, gdzie prowadził działalność pedagogiczną w studiu Petera Gossa oraz w szkole baletowej Andrzeja Glegolskiego. Współpracował z zespołami baletowymi w Monte Carlo, Florencji, Lyonie, Nancy, Berlinie, Karlsruhe, Warszawie, Monachium, Lozannie i in.

W listopadzie 1994 roku wyreżyserował operę Werther J. Masseneta na scenie Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie.

Występował w filmach muzycznych i baletowych, m.in.: Małżeństwo z rozsądku (reż. S. Bareja, chor. K. Mazurówna, 1966), Fantomy (reż. R. Pluciński, chor. K. Mazurówna, 1967), Przygoda z piosenką (reż. S. Bareja, chor. K. Mazurówna, 1968), w obsadzie aktorskiej jako Rzecznik prawny towarzystwa ubezpieczeniowego w Przekładańcu (A. Wajda, 1968), tytułowy Spartakus w Adagio z tego baletu z Oksaną Kowalówną (reż. G. Lasota,1969), Podróż magiczna (reż. A. Wasylewski, chor. Z. Rudnicka, 1979). Wziął udział z Danutą Kisielówną i Edmundem Kopruckim oraz zespołem baletowym Teatru Wielkiego w Warszawie w filmie baletowym pt. Gry (reż. G. Lasota, muz. J. S. Bach, E. Rudnik), który został nagrodzony m.in. Gran Premio na Festiwalu „Prix Italia” we Florencji (1970). W 1995 roku powstał z jego udziałem film pt. Gerard Wilk – kilka razy zaczynałem od zera (reż. B. Łoszewski).

Został pochowany na paryskim cmentarzu Père-Lachaise.

Joanna Sibilska-Siudym