Gilbert Deflo

Studiował reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Scenicznych w Brukseli, a następnie pracował jako asystent Giorgio Strehlera w Piccolo Teatro w Mediolanie. W 1966 r. przeniósł się do brukselskiego Théâtre Royal de la Monnaie gdzie asystował Maurice'owi Béjartowi przy jego przedstawieniach baletowych. Dwa lata później w tym samym teatrze zadebiutował jako reżyser operowy wystawiając Tryptyk Pucciniego. Sławę przyniosła mu zrealizowana w 1969 r. Miłość do trzech pomarańczy Prokofiewa w operze we Frankfurcie. Kolejne spektakle wystawiał głównie w niemieckich teatrach, m.in. Peleas i Melizanda Debussy'ego w Operze Hamburskiej i Ariadna na Naxos Straussa w Karlsruhe. W latach 1981–1987 był dyrektorem artystycznym Theatre de la Monnaie, gdzie pracował np. nad Don Carlosem Verdiego, Holendrem tułaczem Wagnera, Przygodami Liszki Chytruski Janáčka. Jednocześnie reżyserował także w Gran Teatro del Liceo w Barcelonie, Opera Orchestre National w Montpellier, Grand Theatre de Geneve i innych. W 1989 r. zadebiutował we Włoszech operą Fra Diavolo Aubera w Teatro Massimo w Palermo. Cztery lata później w mediolańskiej La Scali wystawił Rigoletto Verdiego. Realizację tę powtórzył w 1997 r. w warszawskim Teatrze Wielkim. Wpisywało się to w plan dyrektora Ryszarda Peryta, który zapowiedzał wystawienie na scenie operowej Teatru Narodowego wszystkich dzieł tego włoskiego kompozytora. Widzów olśnił przepych scenografii i kostiumów skopiowanych z mediolańskiego wystawienia. Chwalono orkiestrę Teatru Narodowego dyrygowaną przez Tiziana Severini. W oczy rzucało się doskonałe zgranie ruchów postaci z muzyką. Spektakl został wznowiony przez Teatr Wielki w 2007 r.

Deflo pokazał się polskiemu widzowi jako doświadczony reżyser, który potrafi połączyć pokorę wobec wystawianego dzieła z rozmachem własnej wyobraźni.