Krzysztof Kolberger

Ukończył warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną (1972), w której później był także wykładowcą. Debiutował na scenie Teatru Śląskiego w Katowicach, skąd Adam Hanuszkiewicz zaprosił go do Teatru Narodowego, do tytułowej roli Wacława dziejach Garczyńskiego. W latach 1973−1981 był tam jednym z czołowych aktorów młodego pokolenia, kreując główne role w takich przedstawieniach Hanuszkiewicza jak: Wesele (Jasiek) czy Bracia Karamazow (Iwan). Później związany był krótko z Teatrem Powszechnym, a następnie przez kilka sezonów z Teatrem Współczesnym, gdzie grał m.in.
w realizacjach Krzysztofa Zalewskiego: Niech no tylko zakwitną jabłonie Agnieszki Osieckiej i Lorenzaccio Musseta. W 1989 r. zaproszony został przez Janusza Warmińskiego do Teatru Ateneum. Kreował tam główne role w takich przedstawieniach jak: Mazepa, Fantazy czy Kupiec wenecki. Występował gościnnie w innych teatrach warszawskich, m.in. na Scenie Prezentacje. W ostatnich latach ponownie związał się z Teatrem Narodowym, gdzie zagrał w inscenizacjach Jerzego Grzegorzewskiego (Noc listopadowa i Wesele), Adama Hanuszkiewicza (Taniec śmierci), Ryszarda Peryta (Akropolis) i Janusza Wiśniewskiego (Wybrałem dziś zaduszne święto wg Samuela Zborowskiego Słowackiego). Z jego licznych kreacji dla Teatru Telewizji warto przypomnieć role tytułowe w Don Carlosie i Romeo i Julii, Maćka Chełmickiego w Popiele i diamencie, a ostatnio jedną z głównych ról w spektaklu Bigda zrealizowanym przez Andrzeja Wajdę i w Kobiecie zawiedzionej w reż. Andrzeja Barańskiego. Grał w filmach Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego, Kazimierza Kutza, Leszka Wosiewicza. Andrzeja Barańskiego, Jana Łomnickiego, Ryszarda Bera, Jacka Bromskiego i Waldemara Krzystka. W 1990 r. zadebiutował jako reżyser w Operze Wrocławskiej inscenizując Krakowiaków i Górali Bogusławskiego i Stefaniego (1991). Przedstawienie to znalazło się później w repertuarze Teatru Wielkiego w Warszawie (1991) i w Poznaniu (1999). Reżyserował również Nędzę uszczęśliwioną Bohomolca, Bogusławskiego i Kamieńskiego (Teatr Wielki w Warszawie i w Poznaniu), Żołnierza królowej Madagaskaru Tuwima i Sygietyńskiego (Opera w Szczecinie), Miłość i gniew Osborne’a (Teatr Północny w Warszawie). Był także współautorem i reżyserem widowiska Królewna Śnieżka w warszawskim Teatrze Komedia z udziałem znakomitych artystów sceny i estrady. Kolberger zasłynął również jako interpretator poezji. Był współtwórcą radiowych Strof dla ciebie w popularnej audycji „Lato z radiem” i bohaterem wielu wieczorów poetyckich, podczas których prezentował utwory Mickiewicza, Miłosza, Gorczyńskiego i Brylla. Wśród wielu nagrań poetyckich aktora znalazła się także Wielka Pani – poezja Karola Wojtyły z muzyką Janusza Strobla.

W 1996 r. wystąpił gościnnie w Widmach Moniuszki, w roli Pielgrzyma, recytując monolog Upiora. Spektakl grany był w Sali im. Bogusławskiego Teatru Narodowego, połączonego wówczas z Teatrem Wielkim. Główną rolę – Mężczyzny – grał w prapremierze Świętej Wiosny (2001), spektaklu opartego na dziennikach znakomitego tancerza Wacława Niżyńskiego w reżyserii Krzysztofa Zaleskiego. Twórcami choreografii byli Emil Wesołowski we współpracy ze Sławomirem Woźniakiem.