Milan David

Ukończył wydział scenografii Akademi Teatralnej DAMU w czeskiej Pradze w 1986 r.  Tuż po ukończeniu szkoły rozpoczął pracę w ważnych czeskich teatrach, m.in. w praskiej Divadlo Komedie oraz za granicą: w Rosji, Stanach Zjednoczonych i Hiszpanii. W 1992 r. został wykładowcą w katedrze scenografii w Centro Andaluz de Teatro w Sewilli. W 1998 r. wyjechał na trzy lata do Argentyny, gdzie stworzył scenografię m.in. do Madame Butterfly Pucciniego w Teatro Colon w Buenos Aires i Traviaty Verdiego w Teatro Argentino w La Plata. Po powrocie do Pragi został wykładowcą swojej rodzimej uczelni, pracował dla czeskiej telewizji i nadal tworzył scenografie do teatrów operowych i dramatycznych. Dwukrotnie otrzymał nominację do nagrody Alfreda Radoka za najlepszą scenografię. Do Polski przyjechał na zaproszenie łódzkiego teatru alternatywnego Teatr 77 i brał udział w międzynarodowym projekcie teatralnym Arka Nadziei. Na polskie sceny operowe wprowadził go Laco Adamik, z którym zrealizował dziesięć przedstawień, m.in. Carmen Bizeta w Teatrze Wielkim w Łodzi w 2006 r. i Manru Paderewskiego w Operze Śląskiej w 2009 r. Z Teatrem Wielkim w Warszawie nawiązął kontakt przy okazji programu gali sylwestrowej z 2007r. W polskim dworze w reżyserii Adamika, na który składały się fragmenty ze Strasznego dworu, Halki i Hrabiny Moniuszki, Harnasi i Króla Rogera Szymanowskiego, pieśni Chopina, a także Pana Twardowskiego Różyckiego. Premiera tego ostatniego baletu miała miejsce pięć miesiący później w choreorafi Gustawa Klauznera i ze scenografią Davida we współpracy z Janą Hauskrechtovą. Założeniem inscenizacji było odejście od tradycji ludowej stylizacji wystawień Pana Twardowskiego i przeniesienie akcji dzieła do współczesności. W opinii krytyków spektakl był dobrze prowadzony muzycznie przez Michała Dworzyńskiego, ale samą choreografię uznano za nieciekawą. Sprzeciw budziły też współczesne kostiumy takie jak płaszcze przeciwdeszczowe i luźne swetry, które utrudniały publiczności rozpoznawanie bohaterów. Każdej z dziesięciu odsłon towarzyszyła zmiana scenografii. Jej różnorodność zyskała przychylność widowni. Żałowano jedynie, że większość układów tańczono na płaskiej podłodze.

Scenografie Milana charakteryzuje przepych i eklektyzm. Lubi on łączyć nowoczesne materiały z klasycznymi kostiumami i rekwizytami.