Ryszard Krawucki2

Ryszard Krawucki (29.03.1938, Warszawa – 26.10.1996, Otwock). Pierwszy solista baletu Teatru Wielkiego w latach 1971-86, związny wcześniej, od 1961 roku ze sceną Opery Warszawskiej. Także choreograf i pedagog.

 

Naukę tańca rozpoczął w 1955 roku jako tancerz w Zespole Pieśni i Tańca „Warszawa”, gdzie kierownikiem i choreografem był Jerzy Kapliński. Zespół istniał tylko do 1957 roku, a jego pierwszy występ z programem Karuzela tańców i piosenek miał miejsce 29 lutego 1956 roku w Sali Kongresowej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Od 1956 roku był tancerzem, a w rok później został solistą Polskiego Zespołu Tańca pod kierownictwem Eugeniusza Paplińskiego. Występował tam w repertuarze opartym na stylizacji polskiego folkloru i w miniaturach choreograficznych opracowanych głównie przez Paplińskiego do muzyki polskich kompozytorów.

 

Po rozwiązaniu Polskiego Zespołu Tańca w 1961 roku wraz z grupą tancerzy przeszedł do zespołu baletowego Opery Warszawskiej, a rok później awansował tam na stanowisko solisty. Wykonywał najczęściej role charakterystyczne, wymagające dobrej gry aktorskiej. Wystąpił m.in. w Tańcu cygańskim i jako Przyjaciel Daniły w balecie Kamienny kwiat (chor. A. Tomski, muz. S. Prokofiew, 1961) oraz w takich rolach, jak: Zły duch (odpowiednik Rotbarta, 1962), solista w pas de trois (1963) i w Tańcu węgierskim (1964) w Jeziorze łabędzim (chor. W. Burmeister, P. Gusiew / N. Konius, A. Sobol , muz. P. Czajkowski), Góral i Juhas w Wierchach (chor. E. Papliński, muz. A. Malawski, 1962), Przewodzący Grupy Białej w Święcie wiosny (chor. A. Rodrigues, muz. I. Strawiński, 1962), Chłopiec (1962) i I Młody Chłopiec (1963) w Temacie z wariacjami (chor. F. Adret, muz. P. Hindemith), Młynarz w Trójkątnym kapeluszu (chor. F. Adret, muz. M. de Falla, 1962), Parys w Romeo i Julii (chor. J. Gogół, muz. S. Prokofiew, 1963), Briaxis (1963) i Darkon (1964) w Daphnisie i Chloe (Dafnisie i Chloe, chor. A. Rodrigues, muz. M. Ravel), Espada i solista Bolera w Don Kichocie (chor. A. Cziczinadze, muz. L. Minkus, 1964), Apollo w Orfeuszu (chor. A. Rodrigues, muz. I. Strawiński, 1964), Solista w Ad hominem (chor. W. Gruca, muz. Z. Wiszniewski, 1964) i Książę w Nagim księciu (chor. W. Gruca, muz. R. Twardowski, 1964),

 

Od 1965 roku był solistą baletu Teatru Wielkiego, gdzie w 1967 roku został pierwszym solistą. Występował tu m.in. jako: Satyr oraz w tańcach góralskim i krakowiaku w Panu Twardowskim (chor. S. Miszczyk, muz. L. Różycki, 1965), Rotbart i solista Tańca hiszpańskiego w Jeziorze łabędzim (chor. trad. / R. Kuzniecowa, muz. P. Czajkowski, 1966), Przyjaciel Basilia w Don Kichocie (chor. A. Cziczinadze, muz. L. Minkus, 1967), Kapitan w Mandragorze (chor. W. Gruca, muz. K. Szymanowski, 1967), Myśliwy i tancerz Menueta w Salonie warszawskim (chor. W. Gruca, muz. M. K. Ogiński, M. Szymanowska, F. Janiewicz, 1968), Hilarion w Giselle (chor. trad. / A. Cziczinadze, muz. A. Adam, 1968), Giovanni we Francesce da Rimini (chor. A. Cziczinadze, muz. P. Czajkowski, 1968), Harmodius i Spartakus w Spartakusie (chor. J. Czanga, muz. A. Chaczaturian, 1968), Tybalt (1970) i Parys (1972) w Romeo i Julii (chor. A. Cziczinadze, muz. S. Prokofiew), solista Taranteli i w pas de trois w Nokturnie i Taranteli (chor. W. Gruca, muz. K. Szymanowski, 1971), solista w Danse sacrée (1971) i Danse profane (1975) w balecie Danse sacrée, Danse profane (chor. W. Borkowski, muz. C. Debussy), solista w Ndege-ptaku (chor. M. Compe, muz. Z. Turski, 1971), Mandaryn w Cudownym mandarynie (chor. J. Lazzini, muz. B. Bartók, 1972), Pan Obój w Salmo gioioso (chor. W. Gruca, muz. A. Bloch, 1972), Maur w Pietruszce (chor. M. Fokin / L. Wójcikowski, muz. I. Strawiński, 1973), tytułowy Pan Twardowski i Pan Młody w Panu Twardowskim (chor. W. Gruca, muz. L. Różycki, 1973), Rotbart (1973), solista Czardasza (1975) i Mazurka (1982) w Jeziorze łabędzim (chor. trad./ B. Chaliułow, muz. P. Czajkowski), Rzeźba I w Rzeźbach mistrza Piotra (chor. T. Kujawa, muz. R. Twardowski, 1974), solista w Kwartecie smyczkowym (chor. M. Bochenek, muz. K. Penderecki, 1975), Naid w Księżycowym reniferze (chor. B. Cullberg, muz. K. Riisager, 1975), Hilarion i Książę, ojciec Batyldy (1976) oraz Wilfryd (1984) w Giselle (chor. trad. / A. Gridin, I. Michajliczenko, muz. A. Adam), Narzeczony Julii w Pannie Julii (chor. B. Cullberg, muz. T. Rangström, 1976), Organista, ojciec Szczepana w Weselu w Ojcowie (chor. W. Gruca, muz. K. Kurpiński, J. Damse, 1976), solista w Mane-Tekel-Fares (chor. J. Makarowski, muz. E. Rudnik, 1975), Szach w Szeherezadzie (chor. R. Kuzniecowa, muz. N. Rimski-Korsakow, 1979), Doktor Coppelius w Coppelii (chor. A. Messerer, muz. L. Delibes, 1981), Król w Mandragorze (chor. T. Kujawa, muz. K. Szymanowski, 1982), Ojciec (1982) i Swat (1984) w Harnasiach (chor. T. Kujawa, muz. K. Szymanowski), Notariusz Wiejski w Córce źle strzeżonej (chor. F. Ashton, muz. F. Hérold, 1982), Spowiednik w Stanisławie i Annie Oświecimach (chor. W. Gruca, muz. M. Karłowicz, 1983), Catalabutte w Śpiącej królewnie (chor. trad. / P. Gusiew, muz. P. Czajkowski, 1983) oraz Don Pablo Olavide w Goi (chor. T. Kujawa, muz. J. Rodrigo, J. Turina, 1984). W marcu 1984 roku obchodził jubileusz 30-lecia pracy artystycznej, a w dwa lata później zakończył karierę sceniczną.

 

Od 1971 roku współpracował także z zespołem baletowym przy warszawskiej Estradzie, z którym brał udział w tournée po Francji, tańcząc w duetach z Bożeną Kociołkowską i wspólnie z nią opracowując choreografie miniatur choreograficznych: Mazurek (muz. F. Chopin), Janosik i dziewczyna (muz. z Harnasiów K. Szymanowskiego) i Moje przeznaczenie (muz. K. Sadowski). W 1973 roku tańczył gościnnie z Bożeną Kociołkowską w Don Kichocie na scenie Opery Śląskiej w Bytomiu. Jako choreograf opracował również (wspólnie z Henryką Komorowską) scenki taneczne w operetce Hrabina Marica (muz. E. Kálmán, Operetka w Lublinie, 1971) i przez szereg lat współpracował z warszawskim Teatrem Rozmaitości, m.in. przy realizacji spektakli: Warszawianka S. Wyspiańskiego (reż. L. René, 1986), Dom otwarty M. Bałuckiego (reż. I. Gogolewski, 1987), Obrona Ksantypy L. H. Morstina (reż. W. Siemion, 1987), Ożenek M. Gogola (reż. B. Morozow, 1987), Gałązka rozmarynu Z. Nowakowskiego (reż. I. Gogolewski, 1988), Powróćmy jak za dawnych lat (reż. J. Kramarczyk, 1988). Opracował także choreografię do spektaklu Damy i huzary A. Fredry (reż. K. Szuster, Teatr Dramatyczny im. J. Kochanowskiego w Radomiu, 1988). W kolejnych latach był pedagogiem w Reprezentacyjnym Zespole Artystycznym Wojska Polskiego, dla którego opracował razem ze Zbigniewem Kilińskim część widowiska Moniuszko w mundurze i na wesoło (Teatr Wielki, Warszawa, 26 V 1992).

 

W 1983 roku otrzymał Złoty Krzyż Zasługi. Zmarł w Otwocku koło Warszawy i został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie: kw. 42, aleja G VI, m. 29.

 

Joanna Sibilska-Siudym