Sergiusz Nadgryzowski

SERGIUSZ  NADGRYZOWSKI  (31 III 1898 Chełm Lubelski – 20 IV 1970 Warszawa), pianista.

Pochodził z muzycznej rodziny. Ewakuowany w 1915 roku do Odessy, wstąpił tam do Konserwatorium  i rozpoczął aktywne życie pianisty-akompaniatora. Po powrocie do kraju (1922) pracował w teatrach muzycznych, a jednocześnie doskonalił umiejętności pianistyczne u Henryka Melcera i Zbigniewa Drzewieckiego. Chcąc nostryfikować dyplom uczelni odeskiej wstąpił do Konserwatorium Warszawskiego i ukończył je z odznaczeniem (1933). W latach 1934-1936 był korepetytorem w Operze Warszawskiej za dyrekcji Janiny Korolewicz-Waydowej. Towarzyszył przy fortepianie wielu śpiewakom podczas koncertów ORMUZ-u (Organizacji Ruchu Muzycznego) na terenie całej Polski. Wykładał też na Kursach Wakacyjnych dla Nauczycieli w Krzemieńcu. Podczas wojny w Warszawie prowadził konspiracyjne nauczanie w małym studio operowym i występował na koncertach RGO (Rady Głównej Opiekuńczej).

            W okresie 1945-1951 pracował w Polskim Radio w Katowicach jako pianista-akompaniator będąc jednocześnie (od 1948) korepetytorem w Operze Śląskiej i profesorem w krakowskiej PWSM (1946-1949). W 1951 roku przeniósł się do Warszawy i został pianistą -akompaniatorem w Filharmonii Narodowej. Współpracował wówczas z Operą Warszawską: w jej Studio Operowym (1950-1952) i jako korepetytor (1956-1961). W 1952, gdy wobec braku odpowiedniej sceny Fausta Gounoda zaprezentowano w wersji koncertowej, poprowadził od fortepianu całe przedstawienie. W 1964 roku współpraca z Operą nabrała charakteru stałego; został kierownikiem wokalnym Teatru Wielkiego i zajmował to stanowisko do końca życia.

            Kulturalny, dowcipny, muzycznie niezawodny, należał do najwyżej cenionych pianistów-kameralistów swego czasu. Towarzyszył śpiewakom na koncertach w kraju, wyjeżdżał z nimi na  recitale i konkursy wokalne za granicą; powierzano mu również występy z zagranicznymi solistami zapraszanymi do Polski.