Wacław Domieniecki

WACŁAW DOMIENIECKI (9 IV 1910 Warszawa – 4 VII 1988 Warszawa), śpiewak – tenor. Ukończył Szkołę Samochodowo-Lotniczą w Warszawie i podjął pracę kontrolera lotniczego na lotnisku Okęcie. W 1935 r. rozpoczął naukę śpiewu w Wyższej Szkole Muzycznej im. F. Chopina u Stefana Beliny-Skupiewskiego. Po raz pierwszy wystąpił na bankiecie wydanym z okazji zdobycia przez polski bombowiec „Łoś” złotego medalu na światowej wystawie lotniczej w Paryżu (1938). Wraz z wybuchem wojny w 1939 r. lotnisko zostało zbombardowane i przyszły śpiewak zatrudnił się jako ekspedient w sklepie ze sprzętami liturgicznymi, kontynuując kształcenie głosu na prywatnych lekcjach. W 1941 r. został ranny podczas bombardowania. Dalsze lata okupacji spędził w miejscowościach podwarszawskich. Od 1945 r. był solistą Filharmonii w Łodzi i dawał liczne koncerty na terenie kraju.

            W okresie 1947–1949 pozostawał solistą Opery Śląskiej w Bytomiu; debiutował 27 czerwca 1947 r. jako Jontek w Halce Moniuszki. Następnie związany był z Operą Poznańską (1949–1954), Warszawską (do 1961) i ponownie Poznańską (1962–1966). W Warszawie śpiewał Cavaradossiego w Tosce Pucciniego (od 1955), Lohengrina (tytułową w operze Wagnera, 1956), Don Joségo w Carmen Bizeta (1957 – wielokrotnie), Heroda w Salome Straussa (1961). Partia Radamesa w Aidzie Verdiego (1958) stała się popisową partią artysty. Odtwarzał Jontka w Halce danej na jubileusz 75-lecia urodzin i 60-lecia pracy artystycznej Janiny Korolewicz-Waydowej (9 lutego 1955 r.). Występował często gościnnie w innych krajowych teatrach, a także w niektórych miastach tzw. krajów demokracji ludowej.

            Zwolniony z Opery Warszawskiej wraz z liczną grupą artystów przez dyrektora Bohdana Wodiczkę w listopadzie 1961 r., powrócił na stołeczną scenę rolą Jontka w marcu 1966 r. powitany w Teatrze Wielkim przez publiczność długotrwałą owacją, do której przyłączyła się orkiestra. Solistą pozostawał tu do przejścia na emeryturę w 1977 r. Śpiewał Radamesa w premierze Aidy (1966) i – jako ostatnią premierową partię – Dymitra w Borysie Godunowie Musorgskiego (1972). 10 czerwca 1972 r. obchodził w Teatrze Wielkim jubileusz 25-lecia pracy artystycznej w spektaklu Aidy w partii Radamesa, którą wykonał w sumie 269 razy. 30-lecie jego działalności uczczono 18 października 1977 r.; jubilat śpiewał fragmenty partii Jontka w Halce.

            W filmie Jana Rybkowskiego Warszawska premiera (1951, o prapremierze Halki w 1858 r.) zagrał rolę tenora Juliana Dobrskiego, pierwszego wykonawcy partii Jontka.

            Miał jeden z najwspanialszych głosów drugiej połowy XX w. w Polsce, wedle słów Józefa Kańskiego „autentyczny bohaterski tenor predestynowany zwłaszcza do odtwarzania wielkich dramatycznych partii w dziełach Verdiego i Wagnera – znakomicie wyszkolony i świetnie upozowany, o brzmieniu niepospolitej mocy i ciemnym, niemal barytonowym zabarwieniu przy równoczesnym blasku wysokich tonów oraz umiejętności pięknego operowania piano i mezzavoce”. Krępej budowy, o dużej głowie, określany bywał mianem „nowego Caruso”.

                                                   Za: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, t. III (w druku)