Władysław Floriański

Władysław Floriański (4 V 1854 Lwów – 11 IV 1911 Lwów), śpiewak – tenor, reżyser. Ukończył Akademię Handlową we Lwowie i pracował w urzędzie pocztowym. Głos kształcił u Augusta Souvestre’a we Lwowie. W tamtejszym teatrze w 1884 r. zaczął śpiewać w operetkach, a po roku przeszedł do partii operowych. We wrześniu 1886 r. wystąpił w Teatrze Wielkim w Warszawie w poważnych rolach, jak Jontek w Halce Moniuszki, Radames w Aidzie Verdiego i Lionel w Marcie Flotowa, ale nie otrzymał angażu. Został na dwanaście lat czołowym tenorem Národního divadla w Pradze. Stamtąd przyjeżdżał na gościnne występy m.in. do Krakowa i Lwowa. Po kolejnej serii występów w Warszawie w 1898 r. dyrekcja Warszawskich Teatrów Rządowych podpisała z nim kontrakt. Doceniano tu potęgę jego głosu i aktorski talent.

Wziął udział w uroczystym, pięćsetnym przedstawieniu Halki 9 grudnia 1900 r., odtwarzał tytułową postać we Fra Diavolo Aubera. Lohengrina – tytułową rolę w operze Wagnera – śpiewał po czesku (1899), co wzbudziło niezadowolenie. Bardziej podobał się w wagnerowskim Tannhäuserze (również w roli tytułowej), budził podziw jako Herman w Damie pikowej Czajkowskiego (1900). Zasłużył się reżyserią Manru Paderewskiego (1902), sam zresztą uczestniczył w przedstawieniu w roli Cygana, czasami występował też w roli tytułowej. Od 1902 r. był reżyserem opery w Teatrze Wielkim i w ciągu dwu sezonów wprowadził na scenę kilkanaście premier i wznowień. Znajdowały się wśród nich pozycje rodzime: Livia Quintilla Noskowskiego, Duch wojewody Grossmana, Janek Żeleńskiego, Maria Melcera, a także m.in. Wilhelm Tell Rossiniego, Samson i Dalila Saint-Saënsa, Chopin Oreficego, Sprzedana narzeczona Smetany, Tosca Pucciniego. Chwalono go za prawdziwie wagnerowski styl w reżyserii Walkirii wystawionej w lutym 1903 r. dla uczczenia 70-lecia otwarcia gmachu Teatru Wielkiego. Stanowisko reżysera w Teatrze Wielkim utrzymał do 1908 r.; równolegle jeździł na występy do różnych miast, także do Stanów Zjednoczonych, i w Warszawie udzielał się coraz mniej. Pod koniec życia powrócił do Lwowa.

 

Według: Słownik biograficzny teatru polskiego, t. I, Warszawa 1973