Wojciech Wiesiołłowski

Solista Opery Warszawskiej (od 1965 roku Teatru Wielkiego), solista Baletu XX Wieku, pierwszy tancerz Boston Ballet, pedagog.

W 1953 roku rozpoczął naukę w warszawskiej szkole baletowej, gdzie kształcił się pod kierunkiem Mariana Wintera, Zygmunta Dąbrowskiego, Stefana Wenty, Ireny Jedyńskiej i Leona Wójcikowskiego.

W 1956 roku został zaangażowany do zespołu baletowego Opery Warszawskiej. W 1958 awansował na stanowisko solisty. Występował w następujących rolach: Satyr w Nocy Walpurgi w operze Faust (muz. Ch. Gounod, reż. L. René, chor. S. Miszczyk, 1956), jeden z Diabłów, Mieszczan i Rycerzy w Panu Twardowskim (chor. S. Miszczyk, muz. L. Różycki, 1957), Błazen w Jeziorze łabędzim (chor. S. Miszczyk, muz. P. Czajkowski, 1957), jeden z Chłopców w Szeherezadzie (chor. M. Fokin / L. Wójcikowski, muz. N. Rimski-Korsakow, 1958), Faun w Popołudniu fauna (chor. M. Fokin / L. Wójcikowski, muz. C. Debussy, 1958), Diabeł w Pietruszce (chor. M. Fokin / L. Wójcikowski, muz. I. Strawiński, 1958), tytułowy Mazepa (chor. S. Miszczyk, muz. T. Szeligowski, 1959), Szejtan, Pan młody i Zbójnik w Panu Twardowskim (chor. F. Parnell, muz. L. Różycki, 1959), solista w pas de deux z I aktu Giselle (chor. trad. / K. Sergiejew, N. Dudinska, muz. A. Adam, 1960), Zefir w scenie baletowej w operze Hrabina (muz. S. Moniuszko, reż. E. Chaberski, chor. H. Tomaszewski, 1960), solista w pas de trois z Jeziora łabędziego (chor. W. Burmeister, P. Gusiew / N. Konius, A. Sobol, muz. P. Czajkowski, 1961), Clown i Mercutio w Romeo i Julii (chor. J. Gogół, muz. S. Prokofiew, 1961), a także Cygan w Kamiennym kwiecie (chor. A. Tomski, muz. S. Prokofiew, 1961). Równolegle w latach 1959–61 współpracował z Barbarą Bittnerówną w zespole Arabeska.

W latach 1961–63 był stypendystą Ministerstwa Oświaty i rozwijał swoją wiedzę z zakresu metodyki nauczania tańca klasycznego pod kierunkiem Olgi Jordan i umiejętności taneczne pod okiem słynnego pedagoga Aleksandra Puszkina w Państwowej Szkole Choreograficznej im. A. Waganowej w Leningradzie (obecnie Akademia Baletu im. A. Waganowej w Petersburgu). Występował na scenie Teatru im. Kirowa m.in. w przedstawieniach szkolnych. Tańczył tam w pas de deux z Don Kichota, pas de deux Błękitnego Ptaka i Księżniczki Floriny ze Śpiącej królewny oraz w pas de deux z I aktu Giselle.

Po powrocie do Opery Warszawskiej wystąpił m.in. jako Przyjaciel Basilia i Basilio w Don Kichocie (chor. A. Cziczinadze, muz. L. Minkus, 1964). W lipcu 1964 roku wziął udział z Janiną Galikowską, solistką Teatru Wielkiego w Warszawie, w I Międzynarodowym Konkursie Baletowym w Warnie (parę przygotowali Raissa Kuzniecowa-Szajewska i Zenon Kaszubski). Duet wystąpił w pas de deux z I aktu Giselle i pas de deux z IV aktu Don Kichota. Wiesiołłowski zakwalifikował się do trzeciego etapu i zatańczył wariację męską z pas de trois z Jeziora łabędziego, zdobywając srebrny medal. Po tym sukcesie wrócił do Teatru Wielkiego, gdzie został asystentem pedagoga w trakcie realizacji baletów, wchodzących skład Wieczoru Strawińskiego (chor. A. Rodrigues, muz. I. Strawiński, 1965). Następnie wystąpił jako solista w pas de trois z I aktu, solista w Tańcu neapolitańskim i Książę Zygfryd w Jeziorze łabędzim (chor. trad. / R. Kuzniecowa, muz. P. Czajkowski, 1966).

Dzięki występom gościnnym Baletu XX Wieku w Warszawie miał okazję poznać i wspólnie ćwiczyć z tancerzami tego zespołu. Dostrzeżony przez Maurice’a Béjarta, otrzymał zaproszenie do jego zespołu. W latach 1966–71 występował w randze solisty w Balecie XX Wieku w następujących baletach: I i IV część IX Symfonii (chor. M. Béjart, muz. L. van Beethoven), Serenada (chor. M. Béjart, muz. E. Toselli), Łabędź (chor. M. Béjart, tradycyjna muzyka hinduska) oraz jako Tybalt w Romeo i Julii (chor. m. Béjart, muz. H. Berlioz), solista w Mszy naszych czasów (chor. M. Béjart, muz. P. Henry, M. Colombier), Błękitny Ptak w Ni fleurs ni couronnes (chor. M. Béjart, muz. P. Czajkowski), solista w Actus tragicus (chor. M. Béjart, muz. J. S. Bach), solista w Lettera amorosa (chor. M. Béjart, muz. C. Monteverdi), Szatan w Baudelaire (chor. M. Béjart, muz. R. Wagner, C. Debussy, jazz), Shiva w Bhakti (chor. M. Béjart, tradycyjna muzyka hinduska), Oficer w La Herse (chor. L. Massine, muz. D. Ikuma), solista w X Symfonii (chor. L. Massine, muz. G. Mahler), Alaric w Les Quatre fils Aymon (druga wersja w chor. P. Bortoluzziego, L. Massine’a i M. Béjarta, muz. średniowieczna).

W 1970 roku występował gościnnie w Operze w Marsylii jako solista w Grand pas z baletu Paquita (chor. M. Petipa, muz. L. Minkus) i Albert w Giselle (chor. J. Perrot, J. Coralli, muz. A. Adam). Następnie zatańczył w zespole Tanz-Forum z Kolonii: solo w Night song (chor. N. Walker, muz. A. Hovhannes) i w zespole Les Ballets de Marseille Rolanda Petita, gdzie wystąpił jako Albatros-zwiastun burzy w Allumez les étoiles (chor. R. Petit, muz. S. Prokofiew, D. Szostakowicz, M. Musorgski), solista w I i III części baletu La Rose malade (chor. R. Petit, muz. G. Mahler), solista w Divertissement russe (chor. R. Petit, popularna muzyka rosyjska). W 1973 roku zatańczył u boku Natalii Makarowej i Elisabetty Terabust w Teatro Reggio w Turynie w scenie baletowej w operze Nieszpory sycylijskie (muz. G. Verdi, chor. S. Lifar).

W latach 1973–79 był premier danseur w Boston Ballet, tańcząc m.in. role: Księcia w Dziadku do orzechów, Franza w Coppelii, Księcia Desiré w Śpiącej królewnie, Alberta w Giselle, Zygfryda w Jeziorze łabędzim, Poetę w Chopinianie, Księcia w Kopciuszku oraz pas de deux z baletów Korsarz i Don Kichot. Występował w baletach George’a Balanchine’a: Donizetti Variations, pas de deux z Tarantelli (muz. L. M. Gottschalk), I solista w Pas de dix (muz. z baletu Rajmonda A. Głazunowa), I solista w Stars and Stripes (muz. J. P. Sousa), solista w Tschaikovsky Pas de deux (muz. z baletu Jezioro łabędzie P. Czajkowskiego), Flegmatyk w Czterech temperamentach (muz. P. Hindemith) i tytułowy Syn marnotrawny (muz. S. Prokofiew). Tańczył także w kompozycjach choreograficznych Agnes de Mille m.in.: Pastor w Fall River Legend (muz. M. Gould), Solista w Loggers Clog (muz. D. Baker), wiodący solista w Summer (muz. F. Schubert), Śmierć w The Death and the Maiden (muz. F. Schubert). Ponadto wystąpił w specjalnie dla niego opracowanych choreografiach Lorenzo Monreala: Hamlet i Duch Hamleta w Hamlecie (muz. D. Szostakowicz) i solo barytonowe w Carmina Burana (muz. C. Orff).

W 1976 roku wystąpił gościnnie w Teatrze Wielkim w Warszawie, tańcząc Franciszka w Coppelii (chor. A. Messerer, muz. L. Delibes, 1976), Księcia Alberta w Giselle (chor. trad. / A. Gridin, I. Michajliczenko, muz. A. Adam, 1976), Stanisława w Stanisławie i Annie Oświecimach (chor. W. Gruca, muz. M. Karłowicz, 1976) i Szczepana, Pana młodego w Weselu w Ojcowie (chor. W. Gruca, muz. K. Kurpiński, J. Damse, 1976).

W okresie 1977–78 występował gościnnie jako pierwszy solista w zespole Ballet International w Londynie i Pittsburgh Ballet Theatre.

W 1979 roku zrezygnował z kariery wykonawczej i rozpoczął działalność pedagogiczną. Prowadził gościnnie lekcje w Szkole Roselli Hightower w Cannes, teatrach operowych w Paryżu, Rzymie i Bazylei, Deutsche Oper w Berlinie, zespole Le Ballet Français de Nancy (ob. CNN-Ballet de Lorraine), Teatro Municipal w Rio de Janeiro, Boston Ballet i w Operze w Hamburgu.

W latach 1982–84 był baletmistrzem w American Ballet Theatre w Nowym Jorku, kierowanym wówczas prze Michaiła Barysznikowa. Następnie prowadził działalność baletmistrzowską w Arena di Verona i w Królewskim Balecie Flandrii. W 1986 roku jego podopieczni, Y. Boquin i K. Onzla, zdobyli złoty i srebrny medal na II Międzynarodowym Konkursie Tańca w Paryżu. Rok później był jurorem na Międzynarodowym Konkursie Baletowym „Prix de Lausanne”. Kontynuował pracę pedagogiczną z prestiżowymi zespołami baletowymi, Royal Ballet w Londynie i London Festival Ballet (ob. English National Ballet).

W 1992 roku prowadził gościnnie lekcje i próby z zespołem baletowym Teatru Wielkiego w Warszawie, a także w zespole Aterballetto we Włoszech i Operze Norweskiej w Oslo.

W 1993 roku był jurorem VII Ogólnopolskiego Konkursu Tańca w Gdańsku i ukazała się jego książka pt. O nauczaniu tańca klasycznego.

W 1995 powstał o nim film dokumentalny pt. Nie lubię luster (reż. Z. Dzięgiel). Wystąpił także w filmie Tańczy Wojciech Wiesiołłowski (1970).

Joanna Sibilska-Siudym