Haendel w Operze Warszawskiej "Przegląd Kulturalny"

Po raz pierwszy od bardzo wielu lat na deskach warszawskiej sceny operowej zagościł Haendel. Dwa są powody, dla których dobrze się stało, że dyrektor Bohdan Wodiczko zaplanował i wystawił „Cezara”. Pierwszy powód – to sprawdzian przygotowania naszych śpiewaków do wykonywania muzyki o wyraźnie określonym stylu i specyfice, drugi zaś – to sprawdzian samokrytycyzmu wobec usterek i błędów, wobec własnej niezaradności w poruszaniu się zarówno na barokowej pięciolinii, jak i na scenie w sytuacjach, gdzie patetyczne gesty z „Cyganerii” nie wystarczają. Wielki sukces odniósł Mieczysław Mierzejewski, który wydobył z orkiestry barokowy puls i specyficzny dla tej muzyki klimat. Orkiestra grała czasami nieczysto, nie najpiękniejszą barwą, ale to był Haendel, krzepki, zdrowy, pełen wigoru i swoistego wykwintu. Spośród solistów największe wrażenie sprawiła Barbara Miszel, która w tragicznej roli Kornelii ujęła nie tylko kunsztem wokalnym (śpiewała bardzo wyrównanym, opanowanym i pięknym głosem), ale przede wszystkim głęboką ekspresją, płynącą z każdej nuty oraz prawdziwie królewską godnością i naturalnością. Podobne słowa szczerego uznania należą się również Kazimierzowi Pustelakowi, który jako Sekstus, syn Kornelii, tworzył z Barbarą Miszel znakomicie wyrównany duet. Dla samej sceny pożegnania (koniec I aktu) warto przyjść na Nowogrodzką i… zostać aż do końca przedstawienia.