Historyja o św. Katarzynie "Kurier Polski"

Ta polska interpretacja losów męczenniczki z IV wieku, młodej i pięknej dziewicy, świadomie kroczącej ku śmierci i świętości, operuje w słowie i muzyce chwilami jakąś ludową rubasznością. Bo i okrutnego cesarza Maxencjusza uprowadzają diabły na podobieństwo „brzydkiego Heroda za jego zbytki". A w finałowej scenie nie zabraknie oprócz triumfującej Katarzyny, świętego Piotra i samego Pana Boga. Misterium? Moralitet? Śpiewogra? — chyba wszystko razem. Tak — to rzeczywiście synteza starego z nowym, dobrej muzyki z dobrą, pomysłową reżyserią i dobrymi (na ogół) wykonawcami. Całość pod sprawnym (damskim) kierownictwem muzycznym — zdradzę tajemnicę — zadowoliła samego kompozytora. Zadowoliła — choć to zdecydowanie mniej znaczące — mnie również.