Mity i obsesje "Kultura"

Warto było czekać lat dziewięć, by doczekać się Wagnerowskiej premiery zrealizowanej z niespotykaną, nawet w najlepszych tradycjach powojennego Teatru Wielkiego, starannością. (…) Przy całym podziwie dla całości koncepcji muzycznej dyrektora Antoniego Wicherka, najsłabszą stroną premiery warszawskiego „Tannhäusera” okazało się brzmienie orkiestry. Dawało się to odczuć już w samej, tak przecież dobrze znanej, uwerturze. (…) Za to równie pięknie i szlachetnie brzmiących fanfar rogów (cóż z tego, że były wcześniej nagrane) nie udało mi się dotąd słyszeć.