Opera o królowej Jadwidze "Trybuna Ludu"

Trudno było lepiej uczcić przypadające za niewiele dni 200-lecie urodzin Karola Kurpińskiego, niż przez wystawienie jednego z najwybitniejszych, a dość gruntownie dziś zapomnianych jego dzieł scenicznych — historycznej opery „Jadwiga, królowa Polski". / Dokonał tego warszawski Teatr Wielki, spłacając w ten sposób swojego rodzaju dług wobec pamięci znakomitego artysty — bowiem to właśnie za dyrekcji Kurpińskiego wybudowany został i oddany do użytku monumentalny gmach tegoż teatru, zaś cały okres jego dyrekcji przypadający na lata 1824— 1840 (dyrygentem opery był już znacznie wcześniej) wyznaczał prawdziwą „złotą epokę" w dziejach warszawskiej sceny operowej. / Opera ma charakter patriotyczno-podniosły: stąd pewna jej statyczność i hieratyczność poszczególnych scen. / Najlepiej spośród solistów wypadł z pewnością Jerzy Ostapiuk jako mistrz krzyżacki Konrad; bardzo miłe wirażenie wywarł młody tenor Ryszard Wróblewski jako książę Wilhelm, a i Wiesław Bednarek miał w partii wielkiego księcia Jagiełły wiele udanych momentów.