Przybycie Narcyza "Ruch Muzyczny"

Wobec braku ustalonych wzorców inscenizowania oper barokowych na scenach polskich zadanie reżysera tego spektaklu nie należało do najłatwiejszych. Stanisław Syrewicz, młody, zdolny absolwent warszawskiej PWSM oraz studium reżyserii w klasie Aleksandra Bardiniego musiał sprostać dwóm wymogom narzuconym przez kierownictwo teatru: skrócenia opery z trzech aktów do dwóch i przyjęcia dla obydwu aktów jednolitego projektu dekoracji — pomysłu wybitnego scenografa Zofii Wierchowicz. Chcąc zapewne na swój sposób zorganizować tymi wymogami zawężoną scenę, zaproponował rodzaj teatru w teatrze. / W przedstawieniu „Narcyza” w Sali Kameralnej Teatru Wielkiego zabłysnęła niezwykłym talentem muzycznym i wyczuciem sceny operowej młoda dyrygentka krakowska Ewa Michnik. / Operę „odkrył” i scenicznie przysposobił dr Michał Bristiger. Co za wspaniały zmysł „heurezy”: wiedzieć gdzie szukać i wiedzieć czego! On też dokonał (wespół z Zygmuntem Kubiakiem) przekładu libretta na język polski oraz był jednym z współautorów programu omawiającego operę, w którym nie tylko przedstawił historyczne perypetie partytury, ale też umiał znaleźć najwłaściwszą dla Narcyza „tonację”, jego artystyczny styl. / Muzycznie partyturę przygotował Florian Dąbrowski. Ruch sceniczny poprowadził Witold Gruca. Pełne teatralnego i wokalnego wyrafinowania wykonawstwo Jerzego Artysza (w roli tytułowej) i Poli Lipińskiej (w roli Echo) nadały operze dodatkowego blasku.