Świetna premiera "Życie Warszawy"

Powiedzmy od razu, że orkiestra znakomicie poradziła sobie z tym trudnym zadaniem. Wydaje mi się, że tak dobrze podanej muzyki nie słyszeliśmy jeszcze w TW od czasów jego otwarcia. Dyskretnie – ani razu nie pokrywając śpiewu solistów czy chóru – towarzyszyła wydarzeniom scenicznym, a jednak skupiała przez cały czas na sobie uwagę, jakby to był koncert estradowy. Jeżeli chodzi o chór – to dawno już jest on mocną stroną tego teatru; również i tym razem jego kilka wejść było pięknym popisem zbiorowego śpiewu. (…) W oprawie wspaniałej scenografii (nagradzanej oklaskami przy każdym podniesieniu kurtyny!) oglądaliśmy piękne widowisko, ze szczególnie porywającą pierwszą odsłoną, kiedy tłumy na brzegu obserwują zmaganie się statku Otella z burzą na morzu. / Współpraca reżysera ze śpiewakami również dała dobre efekty. Warszawski debiut Romana Węgrzyna (Otello) wypadł nad wyraz pomyślnie. Obdarzony dobrym głosem, trudy ciężkiej partii tytułowej pokonywał w sposób zasługujący na pełne uznanie. (…) Występ Krystyny Jamroz (Desdemona) to pierwszy występ premierowy na tej scenie znakomitej śpiewaczki, obdarzonej do tego bogatym talentem aktorskim. Wspaniały głos, mocny i wyrównany w całej skali; wnikliwa umiejętność posługiwania się bogatym aparatem wokalnym do cieniowania nastrojów, kultura muzyczna – wszystko to w połączeniu jeszcze z subtelnymi niuansami gry aktorskiej stworzyło pogłębioną sylwetkę kobiety zakochanej, nieszczęśliwej, cierpiącej ofiary podłych intryg Jagona i niesłusznych podejrzeń chorobliwie zazdrosnego Otella. / Jagon (Władysław Malczewski) to również wokalnie i aktorsko wygrana do końca postać. Wreszcie Zdzisłam Nikodem (Kasjo), partia, którą ten artysta może zapisać na konto swoich dużych osiągnięć.