Barbara  Miszel (Barbara  Miszel-Giardini), śpiewaczka – mezzosopran. Pochodzi ze Lwowa. W 1950 r. wstąpiła do Wyższej Szkoły Muzycznej im. Chopina w Warszawie, a jednocześnie podjęła pracę urzędniczki w PZU. W 1953 r. wygrała II Ogólnopolski Konkurs Śpiewaczy i została stypendystką Ministerstwa Kultury i Sztuki. Od 1955 r. przez trzy sezony była solistką Opery Poznańskiej. W 1957 r. przyjęto ją do Opery Warszawskiej. Występy na stołecznej scenie zaczęła od ról Mercedes w Carmen Bizeta i Jadwigi w Strasznym dworze Moniuszki, następnie była Bronią w Hrabinie Moniuszki i Suzuki w Madame Butterfly Pucciniego.

            W okresie od października 1960 r. do czerwca 1961 r. przebywała w Mediolanie na stypendium przyznanym przez Ministerstwo Kultury i Sztuki – było to pierwsze stypendium  dla polskiego śpiewaka w La Scali. Uczyła ją tam Elwira Hidalgo, profesorka Marii Callas, i asystent Toscaniniego. Po powrocie z Włoch wystąpiła w roli Maryny w Borysie Godunowie Musorgskiego, Amneris w Aidzie i Magdaleny w Rigoletcie Verdiego. Do najlepszych stworzonych wówczas jej kreacji należy długo wspominana tytułowa Judith  Honeggera (1962). Urodziwa, postawna, ciemnowłosa, występowała także jako Jokasta w Królu Edypie Strawińskiego, Judyta w Zamku Sinobrodego Bartóka i Kornelia w Juliuszu Cezarze Händla. Bez wątpienia jej głos był jednym z najpiękniejszych, jakie dawały się wtedy słyszeć w Operze Warszawskiej. Zaśpiewała Amneris w 1969 r., po roku wystąpiła w Teatrze Wielkim w tytułowej roli Carmen Bizeta. Zaproszono ją też wówczas do Katowic jako solistkę w koncertowej wersji Judith wykonanej przez orkiestrę WOSPRiTV.  

            W tym czasie mieszkała już w Rzymie; pochłaniało ją macierzyństwo i życie rodzinne.  Po paru latach wróciła na scenę występem w Wiesbaden, a później stały kontrakt związał ją z Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie. Poszerzyła tam swój repertuar o partie dramatyczne (przeznaczone dla głosów „hochdramatisch”) i koloraturowe. Zachwycała postacią Carmen. Ceniona w rolach  Verdiego, jak  księżna Eboli w Don Carlosie, Azucena w Trubadurze, Ulryka w Balu maskowym i Pani Quickly w Falstaffie, odtwarzała aż trzy bohaterki w operach Rossiniego inscenizowanych w Düsseldorfie przez sławnego Jean-Pierre'a Ponnelle'a: Rozynę w Cyruliku sewilskim, Izabellę we Włoszce w Algierze i Angelinę w Kopciuszku. Angelinę kreowała w różnych teatrach europejskich, m.in. w Atenach, Genewie (1981), Bazylei i Zurichu. W rozmaitych rolach (m.in. Santuzzy w Rycerskości wieśniaczej Mascagniego) pojawiała się też na scenach Paryża, Lyonu oraz miast Holandii. Krytycy doceniali świetną aparycję, nośność głosu i jego nieporównane brzmienie, a także wokalny kunszt i dramatyczny wyraz w śpiewie.

            Od 2011 r. mieszka w Berlinie. Jej syn, Gilberto Giardini, ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Rzymie, jest malarzem (portrety, akty męskie), ilustratorem, scenografem. Osiedlił się w Niemczech. Miał wystawy indywidualne, uczestniczył w wystawach zbiorowych w różnych miejscach świata (Stany Zjednoczone, Niemcy, Wielka Brytania).