Bronisław Dąbrowski

Uczęszczał do Studia Teatralnego Stanisławy Wysockiej, wielkiej polskiej tragiczki, w Kijowie. W 1917 r. statystował w Kościuszce pod Racławicami Anczyca w reżyserii Juliusza Osterwy w Teatrze Polskim w Warszawie. W latach 1921–1923 był słuchaczem wydziału dramatycznego Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu. Jednocześnie należał do zespołu aktorskiego Teatru Polskiego w Poznaniu, gdzie debiutował rolą Świstunowa w Rewizorze Gogola. Grał także w teatrach w Warszawie, we Lwowie, a także w spektaklach objazdowych. W 1932 r. zdał reżyserski egzamin ZASP-u. Pierwsze spektakle wystawiał w Teatrze Miejskim we Lwowie. Podczas wojny brał udział w konspiracyjnym życiu artystycznym Lwowa. Po wkroczeniu Armii Radzieckiej w 1944 r. został dyrektorem Polskiego Teatru Dramatycznego. Rok później razem z zespołem repatriował do Katowic, gdzie został dyrektorem Teatru Śląskiego. Otworzył tam także Studium Teatralne. W 1947 r. powierzono mu funkcję dyrektora Miejskich Teatrów Dramatycznych w Krakowie. Repertuar teatralny opierał na klasycznych autorach. W latach 1950–1955 kilkakrotnie zmieniał posadę, by wreszcie zostać dyrektorem Teatru im. Słowackiego w Krakowie. Funkcję tę pełnił do 1972 r. W tym czasie wyreżyserował na powierzonej mu scenie prawie 30 spektakli. Pracował także w innych teatrach. W 1962 r. wystawił Don Pasquale Donizettiego w Miejskim Teatrze Muzyczno-Operowym w Krakowie. Kolejnym spektaklem muzycznym jaki wyreżyserował był wodewil Krakowiacy i Górale Stefaniego w Operetce w Lublinie. W 1965 r. przygotował Halkę Moniuszki, która obok Strasznego dworu tego samego kompozytora, baletu Pan Twardowski Różyckiego i Króla Rogera Szymanowskiego była grana na inaugurację działalności odbudowanego Teatru Wielkiego. Tytułową rolę grała Halina Słoniowska, towarzyszyli jej m.in. Wiesław Ochman i Bernard Ładysz. Dąbrowski usiłował wydobyć z Halki motywy ludowe, stworzyć rodzaj ballady, prostej opowieści bez ekstrawaganckich rozwiązań. Podkreślała to, nawiązujaca do góralszczyzny scenografia Andrzeja Stopki oraz kostiumy, w których szarość góralskich strojów kontrastowała z bogatymi kolorami staropolskich ubiorów. Dąbrowski zajmował się także pedagogiką teatralną. W latach 1957–1974 wykładał na wydziale aktorskim krakowskiej PWST; w latach 1963–1968 był rektorem tej uczelni. Był wszechstronnym artystą o ogromnym doświadczeniu. W swojej działalności skupiał się przede wszystkim na wystawianiu polskiej klasyki. Szanował materię tekstu i zachowywał ostrożność wobec awangardowych pomysłów.