Halka 21.11.1965

Jest to druga premiera otwarcia odbudowanego Teatru Wielkiego i podoba się bardziej niż Straszny dwór. Powszechnie chwalony poziom muzycznego wykonania Halki pod batutą Zdzisława Górzyńskiego potwierdza dokonana tego wieczoru dźwiękowa rejestracja przedstawienia. Nowy Teatr posiada dobrze wyposażoną kabinę akustyków i począwszy od inauguracyjnych uroczystości wszystkie kolejne premiery dokumentowane są nagraniami live. Zgodne zachwyty wzbudza sopran Haliny Słoniowskiej (Halka) i tenor Wiesława Ochmana (Jontek). Scenografia nie składa się w plastyczną całość. Malowane panneau obszyte frędzlami tworzą tylną ścianę sceny (może po to, by głosy śpiewaków nie uciekały w jej głąb, która wynosi 28 metrów!); najpierw przedstawiają las, potem góry i stanowią estetyczny zgrzyt z surową prostotą pozostałych elementów dekoracji. Owacje wzniecają Tańce góralskie; publiczność uprzedzona, że podczas gali nie ma bisów, nie przerywa jednak braw, i uszczęśliwiony balet powtarza Tańce - to jedyny bis w dniach otwarcia. W antraktach widzowie wędrują po całym Teatrze. Podziwiają stylizowane kinkiety z kolorowego szkła, ogromny podłogowy kwiat we foyer głównym o płatkach z barwionego drewna i... wytworne toalety (przyciągają uwagę wszystkich, jako że w Polsce lat 60. tego rodzaju przybytki są przysłowiowym przykładem dystansu, jaki dzieli codzienne życie w realnym socjalizmie od cywilizacyjnych norm).

autor: Małgorzata Komorowska