Hanna Chojnacka

Hanna Chojnacka, choreograf, reżyser. Ukończyła Państwową Szkołę Baletową w Warszawie i studia na kierunku Pedagogika baletu w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Pracowała w macierzystej Szkole Baletowej i ze swymi uczniami rozpoczęła współpracę z Teatrem Wielkim, w pierwszej fazie jako choreograf. Opracowała choreografię do polskiej premiery opery de Falli Kukiełki mistrza Piotra (Scena Młynarskiego, 1976) z udziałem dziecięcych wykonawców. Następnie zespoły uczniowskie zaprezentowały na tej scenie prapremierę opero-baletu Jana Fotka Leśna królewna (1978) w choreografii Chojnackiej, która w powodzeniem dopełniła spektakl Małą suitą Lutosławskiego. Później, też jako choreograf, znalazła się wśród realizatorów Parii Moniuszki (1980).

Jej reżyserskim debiutem na scenie Teatru Wielkiego stało się widowisko Ludus Danielis (1984), jedno z najbardziej oryginalnych przedstawień tamtych lat. Rozgrywało się na ogromnej scenie, na niej też sadowiono widzów. Chojnacka doskonale wyczuła styl średniowiecznego dramatu liturgicznego i naiwną formułę jego biblijnej treści, zastosowała odpowiedni ruch i potrafiła wkomponować weń śpiewaków – widowisko pokazywane na kilku krajowych festiwalach grywano 8 lat. W ślad za tym wyreżyserowała polską premierę mitologicznej Dafne da Gagliana (1990), opery z początku XVII w., prezentowaną następnie z powodzeniem w RFN, Szwajcarii i Luksemburgu. Oba te przedstawienia przygotował muzycznie Marcin Bornus-Szczyciński, a do udziału w nich zapraszani byli wokaliści specjalizujący się w wykonawstwie muzyki dawnej. W jej reżyserii i choreografii grano też sceniczną opowieść o Karolu Kurpińskim Nasz Karol (1987) z fragmentami jego oper.

Pięknym kolorystycznie i ruchowo przedstawieniem w reżyserii Chojnackiej był Manru Paderewskiego (1991) w Sali Moniuszki pod batutą Andrzeja Straszyńskiego. Scenograf Barbara Kędzierska świat mieszkańców wioski z Ulaną i Manru utrzymała w bieli, szarości i czerni, świat Cyganów zaś, z ponętną Azą (czyli debiutującą Małgorzatą Walewską) i starym Jago, wabił olśniewającymi barwami. Chojnacka była również autorką choreografii do wznowienia Króla Rogera Szymanowskiego (1986), do premiery Halki Moniuszki (1990) w reżyserii – jedynej bodaj, operowej, w jego dorobku – Kazimierza Kutza, a także do kontrowersyjnej interpretacji Strasznego dworu Moniuszki (1998) przez Andrzeja Żuławskiego; tu słynnego Mazura zamieniła w znaczący obraz: na czarno ubrani tancerze kolejno padali, niczym od strzałów wroga. Ponadto powierzano jej przygotowanie prapremier oper dla dzieci, wystawianych w Sali Młynarskiego. Było to pełne wdzięku, proste a pomysłowe widowisko przygotowane przez małych tancerzy ze Szkoły Baletowej i przyoperowy Chór Alla Polacca O królewnie, co spać nie chciała Andrzeja Hundziaka z tekstem Jerzego Harasymowicza (1992, w scenografii Barbary Kędzierskiej) oraz dwie opery Marty Ptaszyńskiej: Pan Marimba do libretta Agnieszki Osieckiej (1998) i Magiczny Doremik (2008).

Do reżyserii i choreografii oper, jak też przedstawień baletowych angażowały ją również Opery Bałtycka, Krakowska i Wrocławska. W swoich pracach była zwykle bliżej teatru tańca niż baletu, zabiegała o ekspresję gestu i ciała. Przez wiele lat studentów Wydziału Wokalnego Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie szkoliła w zakresie ruchu scenicznego i tańca. Jej inscenizacje uczelnianych koncertów składających się z pieśni (np. do słów Adama Mickiewicza, hiszpańskich, Witolda Lutosławskiego) cechowała integralność ruchu i muzyki, precyzja i wyrafinowany smak. Jej talent wspiera wysoka humanistyczna kultura i niezależność artystycznych poczynań.