Iwona Murawska

IWONA MURAWSKA, śpiewaczka – artystka chóru (w grupie I sopranów). Pochodzi z Warszawy. Będąc w szkole należała do harcerskiego zespołu artystycznego „Gawęda”, później – muzycznego Teatru Licealisty, który w Młodzieżowym Domu Kultury „Żoliborz” prowadziły Lidia Rybotycka i Małgorzata Komorowska. Ukończyła średnią szkołę muzyczną w klasie śpiewu solowego Bogny Sokorskiej w 1984 roku, i została przyjęta do Chóru Teatru Wielkiego przez chórmistrza zespołu,   Bogdana Golę. Pod kierunkiem pedagoga  wokalnego Chóru, Bogdana Ruśkiewicza, doskonaliła śpiewacze umiejętności. Uczestniczyła w szeregu przedstawień o rozbudowanych scenach chóralnych i takich, w których ważne sekwencje mają chóry żeńskie, jak m.in.:  Aida Verdiego (1986), Kniaź Igor Borodina (1989), Halka Moniuszki (1990), Manru Paderewskiego (1991), Norma Belliniego (1992), Parsifal Wagnera i Skrzypek na dachu Bocka (1993), Quo vadis Nowowiejskiego (1994), Symfonia tysiąca Mahlera (1996),  Straszny dwór Moniuszki (1995, 1998, 2001), i w większości premier w reżyserii Mariusza Trelińskiego, począwszy od Madame Butterfly Pucciniego (1999), przez Otella Verdiego (2001), Oniegina (2002) i Damę pikową (2004) Czajkowskiego  aż po Traviatę Verdiego (2010), do której próby, by artyści lepiej odczuli sens interpretacji, odbywały się w pobliskim Hotelu Europejskim. 

            We współczesnym teatrze operowym rola chóru nie polega już tylko na wykonywaniu partii wokalnych w przedstawieniu, ale zespół wypełnia całe niejednokrotnie ogniwa akcji ruchem scenicznym. Iwonie Murawskiej, zgrabnej, ładnej i energicznej blondynce, powierzano nie raz drobne zadania teatralne i solistyczne. W Turandot Pucciniego w reżyserii Marka Weiss-Grzesińskiego czterokrotnie w trakcie spektaklu zmieniała kostium i charakteryzację wcielając się (od 1986 po 2005 rok) kolejno: w kobietę z ludu, kapłankę, gejszę, uwodzicielkę i znowu w kobietę z ludu. W Mistrzu i Małgorzacie Kunada (1987) w scenie balu u Behemota przyszło jej grać damskiego Wisielca, i raczej odrażająco skrzeczeć, niż śpiewać. W Zemście nietoperza Straussa (1991-1992) obsadzono ją w roli Idy, w Wesołej wdówce Lehára (2002) była Gryzetką Frou-Frou.

            Podjęła studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej Związku Nauczycielstwa Polskiego (ZNP) na kierunku „pedagogika kulturoznawcza – menedżer i animator kultury”. Uzyskała licencjat (2013) i kontynuuje studia magisterskie.