Osoba : Teatr Wielki Opera Narodowa

Nazwisko
Krasnodębska
Imiona
Teresa
Funkcje

Inspicjent, Inspicjent, Inspicjent (streaming)

Nota biograficzna

TERESA KRASNODĘBSKA, inspicjentka. Rodowita Warszawianka, uczyła się w liceum im. T. Czackiego, a jednocześnie brała lekcje gry na fortepianie i interesowała się teatrem. Studiowała na Uniwersytecie Warszawskim prawo i nauki polityczne, uzyskując dyplom w 1972 roku. Ale już od 1970 statystowała w Teatrze Wielkim, co sprawiało jej ogromną radość. Jednym z pierwszych, pamiętnych dla niej przedstawień, w których brała udział, był Borys Godunow Musorgskiego (1972).

            Nie rezygnując ze statystowania, podjęła pracę w Katedrze Współczesnych Stosunków Międzynarodowych UW, i, być może, postępowałaby dalej na drodze wykładowcy uniwersyteckiego i naukowca, gdy nie niespodziany telefon od Harry'go Andersa, ówczesnego zastępcy dyrektora ds. administracyjnych w TW, z propozycją pracy w jego sekretariacie. Nie wahała się ani chwili; w dniu 2 stycznia 1977 roku stała się pracownikiem Teatru Wielkiego. Po kilkunastu miesiącach (1978) przeniesiono ją do działu Organizacji Pracy Artystycznej (tzw. OPA), który ówczesny dyrektor TW Zdzisław Śliwiński określał „mózgiem, duszą i sercem Teatru”. W 1982 roku otrzymała nowe, odpowiedzialne stanowisko inspicjenta; przydatna się okazała, niezbędna w tym zawodzie, znajomość nut umożliwiająca orientację w partyturze i wyciągu fortepianowym.

            Pierwszą poprowadzoną przez nią, jako debiutującą inspicjentkę, premierą (okupioną niemałym stresem) była opera kameralna Inge Bartsch Czyża, na Scenie im. Młynarskiego (grudzień 1982). Później każda kolejna jej premiera dowodziła, że nad stresem potrafi panować, a posiada kluczowe dla takiego zawodu cechy: wytrzymałość psychiczną, podzielność uwagi, zdolność koncentracji, opanowanie wobec zaskakujących sytuacji. W wywiadzie dla portalu „dwutygodnik” powiedziała: „inspicjent jest jak saper; myli się tylko raz”. Pracuje przy ustawionym za kulisą pulpicie sterowniczym z mnóstwem przycisków. Przypomina to pulpit w kabinie pilota. Sygnalizuje się np. wejście chóru męskiego, uruchomienie sceny obrotowej, wejście solistki z orszakiem, zjazd zapadni, włączenie efektu wichury, itp. Jej zadaniem jest koordynacja wszystkich, technicznych i artystycznych elementów scenicznej akcji. Początkowo, przy mniej skomplikowanych przedstawieniach, nadal statystowała i nie raz jej obecność między wykonawcami ułatwiała sprawny przebieg spektaklu. Ostatnią jej rolą była siostra szarytka przy łożu umierającej Violetty Valéry w prologu Traviaty Verdiego (1987), tak zainscenizowanym przez Marka Weissa-Grzesińskiego.

            Do roku 2013 włącznie poprowadziła samodzielnie 112 premier operowych i baletowych.      Oznacza to, że uczestniczyła także w próbach do nich, od pierwszej do ostatniej, zaznaczając w nutach uwagi reżyserskie, zmiany sytuacyjne, przegrupowania wykonawców, efekty specjalne, operacje świetlne, działania ekip technicznych, itp. Przy przedstawieniach na dużej scenie ma, w przeciwległej kulisie, inspicjenta-asystenta. Sprawy komplikują się podczas wyjazdów TW na występy w innych krajach. Inspicjent pracuje wtedy przy wciąż innym pulpicie, i w innej przestrzeni teatralnej. Na macierzystej scenie w Warszawie Teresa Krasnodębska prowadzi także koncerty, recitale, poranki muzyczne, przesłuchania i konkursy wokalne, ostatnio „Szalone dni muzyki”, jak również spektakle innych teatrów, krajowych i zagranicznych występujących tu gościnnie. Przygotowuje też czasem napisy na tablice świetlne. W takich przypadkach przydaje się znajomość języków obcych.

            Kiedy za kulisami trwa przedpremierowy obłęd, ona zachowuje absolutny spokój. I uśmiech. Zawodu inspicjenta nie można się nauczyć na żadnych studiach. To zawód dla pasjonatów teatru. Można tylko terminować, jak czeladnik u mistrza. Teresa Krasnodębska ma już jedną wychowankę, która po asystenturze u niej zaczęła samodzielnie prowadzić spektakle.