Białowłosa 24.11.1962

Natłok scenicznych efektów niebywały: moloch wielkiego miasta, międzyplanetarna rakieta, nocny lokal z półnagimi tancerkami, tłum (razem 250 osób) przechodniów, dziennikarzy, milicjantów – i dziewczyna z kosmosu: piękna blondyna, która nie mówi, tylko śpiewa oszałamiające wokalizy, a czynią to Zofia Rudnicka albo Bogna Sokorska. Migają światła, piszczą opony. Białowłosa ginie. Solistom Opery przychodzi występować w rolach współczesnych młodzieńców, artystom baletu – deklamować. Ambitny pomysł stworzenia i pokazania pierwszego polskiego musicalu przytłacza amatorskie wykonawstwo, i takiż tekst, libretto, inscenizacja: wszystko autorstwa Henryka Czyża. Sam też dyryguje przedstawieniem. Nad próbami obrony zręcznie napisanej przez niego muzyki przeważa oburzenie. Dyrektor Bohdan Wodiczko oczekuje przecież na nowe dzieła polskich kompozytorów.  I oto ma.

autor: Małgorzata komorowska

Natłok scenicznych efektów niebywały: moloch wielkiego miasta, międzyplanetarna rakieta, nocny lokal z półnagimi tancerkami, tłum (razem 250 osób) przechodniów, dziennikarzy, milicjantów – i dziewczyna z kosmosu: piękna blondyna, która nie mówi, tylko śpiewa oszałamiające wokalizy, a czynią to Zofia Rudnicka albo Bogna Sokorska. Migają światła, piszczą opony. Białowłosa ginie. Solistom Opery przychodzi występować w rolach współczesnych młodzieńców, artystom baletu – deklamować. Ambitny pomysł stworzenia i pokazania pierwszego polskiego musicalu przytłacza amatorskie wykonawstwo, i takiż tekst, libretto, inscenizacja: wszystko autorstwa Henryka Czyża. Sam też dyryguje przedstawieniem. Nad próbami obrony zręcznie napisanej przez niego muzyki przeważa oburzenie. Dyrektor Bohdan Wodiczko oczekuje przecież na nowe dzieła polskich kompozytorów.  I oto ma.

autor: Małgorzata Komorowska