Treścią opery są dramatyczne zdarzenia z dni Rewolucji Francuskiej. Ale reżyseria Franka de Quella jest grzeczna. Z mediolańskiej La Scali zaprosił go do Warszawy dyrektor stołecznej sceny, Jerzy Semkow. To trzecia (i ostatnia) premiera pod jego batutą w trakcie krótkiej, półtorarocznej kadencji dyrektorskiej tego świetnego dyrygenta. Uznanie budzi mocna obsada solistów. Bogdan Paprocki w tenorowej roli tytułowej poety Chéniera głosem i grą tworzy kreację, dorównuje mu Andrzej Hiolski jako przywódca zbuntowanego ludu Gérard. Obaj pałają miłością do posągowej arystokratki Magdaleny, którą obdarza swym sopranem Maria Fołtyn. Zestawu głosów i postaci dopełnia mezzosopran Krystyny Szczepańskiej (Hrabina de Coigny), ekspresyjny alt Franciszki Denis-Słoniewskiej (stara Madelon), powabnie ciemny śpiew Bożeny Brun-Barańskiej (mulatka Bersi) i dźwięczący tu groźnie bas-baryton Władysława Skoraczewskiego (sankiulota Mathieu). Tym przedstawieniem powojenna Opera Warszawska świętuje (nader skromnie) swoje 15-lecie. Z tej okazji ukazuje się jubileuszowy druk: dokumentacja premier i przedstawień z obsadami z lat 1945--61 w opracowaniu Józefa Grubowskiego.

autor: Małgorzata Komorowska