Bogdan Ruśkiewicz

BOGDAN RUŚKIEWICZ (27 XI 1921 Warszawa – 24 X 2007 Warszawa), pianista – korepetytor solistów. Naukę muzyki rozpoczął przed wojną w Wyższej Szkole Muzycznej im. F. Chopina, kontynuował podczas okupacji, i po wojnie: w 1956 ukończył Wydział Fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (PWSM) w Warszawie. Wcześniej pracował już w zawodzie muzyka – był nauczycielem w szkołach muzycznych Nowego Bytomia (1946-1951), a następnie (1952-1954) akompaniatorem w koncertach ARTOS-u (przedsiębiorstwo pn. Państwowa Organizacja Imprez Artystycznych ARTOS) i pianistą wydziałów wokalnych szkół muzycznych Warszawy.

W 1957 roku został przyjęty do Opery Warszawskiej jako korepetytor solistów i pozostał na tym stanowisku (od sierpnia 1963 w Teatrze Wielkim z siedzibą tymczasową przy ul. Nowogrodzkiej) przez długie lata. W okresie 1961-1963 godził to zajęcie z pracą korepetytora w Państwowej Operze Objazdowej. Począwszy od Madame Butterfly Pucciniego (1957) przygotowywał solistów przy trzydziestu premierach. Były wśród nich wystawienia oper Verdiego (Aida 1958 i 1966, Rigoletto 1960 i 1977, Don Carlos 1964), Moniuszki (Hrabina 1960 i 1982, Straszny dwór 1972 i 1983, Paria 1980), Donizettiego (Don Pasquale 1961, Łucja z Lammermoor 1972). W przedstawieniu Rozkwit i upadek miasta Mahagonny Weilla (1963) w scenie, która działa się w „Szynku, Gdzie Wszystko Wolno”, grał na pianinie Modlitwę dziewicy Tekli Bądarzewskiej (który to utwór cytowany jest w partyturze opery). Miał swój udział w przygotowaniu śpiewaków do ważnych premier w powojennych dziejach TW, jak Borys Godunow Musorgskiego (1960), Andrea Chénier Giordana (1961), Chłopi Rudzińskiego (1974), Narciso Scarlattiego (1978), Opowieści Hoffmanna Offenbacha (1982), Amadigi di Gaula Händla (1983), a także wieczoru baletowego (z udziałem chóru i solistów) w Międzynarodowym Roku Karola Szymanowskiego Mandragora, Mity, Harnasie (1982). W latach 1985-1992 był w Teatrze pedagogiem Chóru.

Śpiewacy cenili wysoko jego kompetencje. Nie tylko pomagał w nauczeniu się partii, ale był świetnym znawcą problemów wokalistyki.

Jego żoną była solistka Opery Warszawskiej, Janina Górnisiewicz.