Andrzej Sadowski

ANDRZEJ  SADOWSKI (25 VI 1926 Lwów – 9 VI 2009 Warszawa), scenograf. Brał udział w Powstaniu Warszawskim. Ukończył Wydział Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1954). Począwszy od 1945 projektował scenografie dla różnych scen polskich, z przewagą teatrów warszawskich. Stopniowo koncentrował się na pracy dla teatrów operowych. W sumie jego dorobek wyniósł ponad 400 realizacji. Dla Opery Warszawskiej, jeszcze w gmachu „Romy”, po raz pierwszy zaprojektował scenografię dla Opowieści Hoffmanna Offenbacha w reżyserii Bronisława Horowicza (1962). Później najczęściej współpracował z żoną, wybitną artystką Zofią Wierchowicz, która projektowała kostiumy, a on – dekoracje. Tak było w premierach dla sceny Teatru Wielkiego, jak Cyganeria Pucciniego (1967), Traviata Verdiego (1973), Chłopi Witolda Rudzińskiego (1974), Borys Godunow Musorgskiego (1983), Straszny dwór Moniuszki (1983, 1995). Nie raz projekt kurtyny i horyzontu przybierał charakter kolażu-tableau. Jego scenografie  zawsze służyły muzyce. Była w nich dyscyplina, klarowność i czystość w organizowaniu przestrzeni scenicznej, istotna w przedstawieniach o  zmieniających się często obrazach. W każdej oprawie plastycznej był element utajonego intelektualnego dowcipu. Autorem kompletnej scenografii, oszczędnej i prostej w formie, był ponadto w stołecznym TW  w premierach Konsula Menottiego (1971) i Widm Moniuszki (1996). Jego największym osiągnięciem była realizacja wespół z reżyserem Ryszardem Perytem wszystkich dzieł scenicznych Mozarta w Warszawskiej Operze Kameralnej (1987-1993).    

Za: Joanna Kasperska-Sadowska, Wojciech Pless  Andrzej Sadzio Sadowski. Scenografia, Warszawa 2013